Van 1996 tot 1999 onderzocht ik op mijn atelier zeventiende eeuwse schildertechnieken en kopieerde ik gretig een aantal zelfportretten van Rembrandt. Ook plaatste ik mijn eigen kop letterlijk op een zeventiende eeuws jasje. Photoshoppen met verf dus.
Een paar jaar later ontdekte ik via Google het werk van de Noorse schilder Odd Nerdrum. Behalve de aardappelneus tonen zijn zelfportretten sprekende gelijkenis met die van de Hollandse meester. Nerdrum heeft grondig Rembrandt’s techniek bestudeerd en overgenomen. Je zult ze zijn doeken dan ook wel bij de neus kunnen aanpakken.
Nerdrum lijkt 400 jaar te laat geboren en lijkt in dat opzicht op onze eigen Cornelis LeMaire. Maar Nerdrum is in zijn onderwerpen toch heel wat orgineler. Onderstaand werk getuigt daar zeker niet van, maar moet als een provocatie (tegenover de hedendaagse kunst) worden opgevat. De schilder beeldt zichzelf uit als profeet luisterend naar de naam King of Kitsch.
Nerdrum has openly acknowledged his debt to the Old Masters. He uses heavy layers of paint to create chiaroscuro effects reminiscent of Caravaggio and Rembrandt, and he also continually recalls the achievement of the great Italian and Dutch painters in his ability to capture the texture of things on canvas — from shiny metals to rich fabrics. Above all, he knows how to convey every shade of human flesh. And yet the subject matter of Nerdrum’s works is usually enough to place him in the modern world. His dark palette seems to underwrite a disturbing vision of the end of civilization as we know it. For those who have not seen Nerdrum’s paintings, I try to describe them this way: imagine the result if Rembrandt had painted the sets of The Road Warrior.
Nerdrum’s career thus presents a challenge to the modernist establishment that still dominates the international art scene. He refuses to paint like a modernist, but thematically he seems to be responding to a crisis in the modern world; indeed he seems to be coming to grips with the spiritual state of modernity in a way far more profound than that pursued by most modernist painters. As a result, few contemporary painters have managed to enrage the modernist establishment as much as Nerdrum has. The artists, critics, and curators who comprise the modernist establishment somehow sense that if Nerdrum is right, then they must be wrong. By returning to the Old Masters, Nerdrum is violating what has come to be the fundamental convention of modernist art. Thumbing his nose at the whole art establishment, Nerdrum used the occasion of a series of exhibitions of his paintings from 1998 to 2000 in Norway to proclaim himself publicly the King of Kitsch.(…)
Bron: artcyclopedia.com
