Maandelijks archief: december 2005

amor y dolor

Volgens Freud is het voor mensen onmogelijk om niet lief te hebben. Hoe zelfstandig we ook zouden willen zijn, ieder mens zoekt naar liefde. Veel mensen vinden liefde en evenveel weten hoe het voelt om die liefde te verliezen. Het grootste gevaar van iemand liefhebben, is de pijn van het (mogelijke) verlies.
broken heart
De normale reactie op verlies is rouw. We ervaren pijn, trekken ons terug en wachten tot we voldoende hersteld zijn voordat we iemand anders kunnen liefhebben. Rouw is tijdelijk. De melancholicus gaat verder dan de rouw en raakt in een depressie. Hij hield zoveel van de verloren persoon, meer dan van zichzelf, dat het onmogelijk is zijn liefde op iemand anders te richten. Het liefste zou hij sterven van verdriet, en als dat niet mogelijk is dan wil hij de rest van zijn leven lijden. De altijd aanwezige pijn om de verloren liefde bewijst dat de liefde echt en absoluut was. ( … )
 
Claire Polders op 27 december | Filosofie Scheurkalender

qwertyuiopasdfghjklzxcvbnm

Tegen het einde van het jaar overvalt mij de vraag wie er inmiddels bekender is, Vincent of Theo?

Misschien weet Google het. De eerste scoort 1.950.000 pagina’s. De tweede… 2.730.000 pagina’s! Kijken we alleen naar pagina’s uit Nederland, dan is het verschil nog groter: 191.000 voor Vincent tegen 1.010.000 voor Theo.

Google

Maar bekendheid meten met Google is twijfelachtig: Wanneer je letterlijk qwertyuiopasdfghjklzxcvbnm intypt, braakt de zoekrobot 672 pagina’s uit. (morgen dus één meer vanwege het bliksembezoek van de Google-spider aan deze pagina.) Mijn eigen naam scoort met moeite 602 pagina’s. En dat blijken dan vooral naamgenoten te zijn… Of zou qwertyuiopasdfghjklzxcvbnm die soms ook hebben?

crisis

De crisis in de hedendaagse kunst is de crisis in de hedendaagse cultuur en is de crisis in de hedendaagse liturgie. Het “ik” zit alom hoog te paard. De kunst of de cultuur of de liturgie die niet dient, dient tot niets. Hoe dat in te zien? Eenvoudig vanuit het hervonden benul dat de mens tot dienstbaarheid is geboren en bedoeld.”
 
Antoine Bodar in Trouw

Het duidelijkste symbool van de waanzin van de Theory of Art waarmee je alles (maar ook niets!) tot kunst kan bombarderen, zijn voor mij niet de pisbak van Duchamp of de brillodozen van Warhol, maar het blikje poep van Manzoni. Kunst die niets en niemand dient behalve (de portemonnee van) het ego.

merda d'artista
Piero Manzoni
Merda d’artista n. 89, 1961
ingeblikte uitwerpselen
van de kunstenaar

De Belgische kunstenaar Wim Delvoye heeft echter bewezen dat er in de blikjes van Manzoni nooit poep heeft gezeten:

“Door het vele experimenteren met verschillende conserveringstechnieken kwamen we erachter dat er in Manzoni’s blikken nooit echte stront gezeten kan hebben”, zegt Delvoye. “Ik wilde Cloaca’s drollen graag in blikjes verkopen, maar dat bleek onmogelijk. De blikken klapten stuk voor stuk open.”

Voor de Theory of Art maakt het weinig uit, het gaat immers om het concept. Shit happens.