Maandelijks archief: december 2005

amor y dolor

Volgens Freud is het voor mensen onmogelijk om niet lief te hebben. Hoe zelfstandig we ook zouden willen zijn, ieder mens zoekt naar liefde. Veel mensen vinden liefde en evenveel weten hoe het voelt om die liefde te verliezen. Het grootste gevaar van iemand liefhebben, is de pijn van het (mogelijke) verlies.
broken heart
De normale reactie op verlies is rouw. We ervaren pijn, trekken ons terug en wachten tot we voldoende hersteld zijn voordat we iemand anders kunnen liefhebben. Rouw is tijdelijk. De melancholicus gaat verder dan de rouw en raakt in een depressie. Hij hield zoveel van de verloren persoon, meer dan van zichzelf, dat het onmogelijk is zijn liefde op iemand anders te richten. Het liefste zou hij sterven van verdriet, en als dat niet mogelijk is dan wil hij de rest van zijn leven lijden. De altijd aanwezige pijn om de verloren liefde bewijst dat de liefde echt en absoluut was. ( … )
 
Claire Polders op 27 december | Filosofie Scheurkalender

qwertyuiopasdfghjklzxcvbnm

Tegen het einde van het jaar overvalt mij de vraag wie er inmiddels bekender is, Vincent of Theo?

Misschien weet Google het. De eerste scoort 1.950.000 pagina’s. De tweede… 2.730.000 pagina’s! Kijken we alleen naar pagina’s uit Nederland, dan is het verschil nog groter: 191.000 voor Vincent tegen 1.010.000 voor Theo.

Google

Maar bekendheid meten met Google is twijfelachtig: Wanneer je letterlijk qwertyuiopasdfghjklzxcvbnm intypt, braakt de zoekrobot 672 pagina’s uit. (morgen dus één meer vanwege het bliksembezoek van de Google-spider aan deze pagina.) Mijn eigen naam scoort met moeite 602 pagina’s. En dat blijken dan vooral naamgenoten te zijn… Of zou qwertyuiopasdfghjklzxcvbnm die soms ook hebben?

crisis

De crisis in de hedendaagse kunst is de crisis in de hedendaagse cultuur en is de crisis in de hedendaagse liturgie. Het “ik” zit alom hoog te paard. De kunst of de cultuur of de liturgie die niet dient, dient tot niets. Hoe dat in te zien? Eenvoudig vanuit het hervonden benul dat de mens tot dienstbaarheid is geboren en bedoeld.”
 
Antoine Bodar in Trouw

Het duidelijkste symbool van de waanzin van de Theory of Art waarmee je alles (maar ook niets!) tot kunst kan bombarderen, zijn voor mij niet de pisbak van Duchamp of de brillodozen van Warhol, maar het blikje poep van Manzoni. Kunst die niets en niemand dient behalve (de portemonnee van) het ego.

merda d'artista
Piero Manzoni
Merda d’artista n. 89, 1961
ingeblikte uitwerpselen
van de kunstenaar

De Belgische kunstenaar Wim Delvoye heeft echter bewezen dat er in de blikjes van Manzoni nooit poep heeft gezeten:

“Door het vele experimenteren met verschillende conserveringstechnieken kwamen we erachter dat er in Manzoni’s blikken nooit echte stront gezeten kan hebben”, zegt Delvoye. “Ik wilde Cloaca’s drollen graag in blikjes verkopen, maar dat bleek onmogelijk. De blikken klapten stuk voor stuk open.”

Voor de Theory of Art maakt het weinig uit, het gaat immers om het concept. Shit happens.

geef je over !

Het woord islam betekent onderwerping of overgave. In de islamitische cultuur wordt het woord overgave gebruikt zoals het woord respect in de rapcultuur. Als imperatief.
De ene gang laat de andere gangs weten dat je respect moet tonen, anders…
Zo laat de clan van Mohammed de andere clans weten: onderwerp je (aan ons), of anders…

vlag van Saudi Arabië
De vlag van Saudi Arabiëmet de shahada de islamitische geloofsbelijdenis: “er is geen god dan allah en mohammed is zijn profeet”
Het zwaard staat er niet voor niets onder…

berlin, blut und boden

BerlijnHet boek waarmee ik het jaar besluit, is het standaardwerk over Berlijn 1945 en is geschreven door de Britse historicus en schrijver Antony Beevor. Vier jaar lang zocht hij in Russische archieven, die nooit iemand zag, naar de verborgen geschiedenis van de val van Berlijn aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Beevor heeft overigens al een boek over Stalingrad op zijn naam staan. In het woord vooraf schrijft hij:
 

Op 1 februari 1943 maakte een Sovjet-kolonel een groep uitgemergelde Duitsers krijgsgevangen in de puinhopen van Stalingrad. “Zo zal Berlijn eruit zien!” schreeuwde hij woedend en wees op de gebouwen om hem heen. Toen ik die woorden een jaar of zes geleden las, wist ik onmiddellijk wat mijn volgende boek moest zijn.

Sinds ik Berlijn voor het eerst bezocht op 8 mei 1985, heb ik wat met deze stad. Twintig jaar geleden liep de muur er nog dwars doorheen. In Oost-Berlijn zagen de straten rood van de vlaggen en spandoeken vanwege de uitbundige viering van de Den Pobedo, de Dag van de Overwinning. In West-Berlijn vierde men de overwinning op het fascisme. Onze gastvrouw in het obscure hotel, een jonge mollige Berlijnse, was die dag zwaar aan de fles en verbond in haar dronkenschap haar eigen lot met het lot van het Duitse volk, dat in haar ogen tot in het zevende geslacht vervloekt was door die vuile oorlog. Ik had bijna de neiging om Entschuldigung tegen haar te zeggen. Wij hadden beiden niets met die vuile oorlog te maken, maar toch was ik een kind van ‘slachtoffers’ en zij een kind van ‘daders’. Later nodigden vrienden uit Potsdam mij uit voor de film De Tweeling. Ik vind het jammer dat ik toen samen met die dronken West-Berlijnse deze film nog niet kon zien.

dem Deutschen Volke
opschrift op de Rijksdag

Achttien jaar later bezocht ik Berlijn voor een tweede maal, ditmaal was het weer één stad. Ik was onder de indruk van het bezoek aan de vernieuwde Reichstag inmiddels een toonbeeld van openheid endemocratie. Op de machtige fries staat nog altijd Dem Deutschen Volke.

het levende kunstwerk
Der Bevölkerung in een patio van het Rijksdaggebouw

Op het dak van het Rijksdaggebouw maakte mijn Potsdamse vriend mij op iets attent dat anders zeker aan mijn aandacht ontsnapt zou zijn. In een van de binnenplaatsen van het machtige gebouw, is in de diepte een levend kunstwerk te zien. Het bestaat uit aarde dat uit alle delen van Duitsland is samengebracht en dat inmiddels begroeid is. Het is gewijd aan Der Bevölkerung. Dit anti-nationalistisch statement laat de wereld zien dat het naoorlogse Duitsland het hardnekkige nationalisme te boven is gekomen. Eindelijk Boden zonder Blut en vruchtbaar groen.

gemengde gevoelens

sommige blikken spreken boekdelen
de computer weet welke (delen)

Deze maand werd de raadselachtige glimlach van Mona Lisa gescreend met software die emoties herkent. Het gezicht van Mona Lisa blijkt voor 83 % geluk uit te stralen, daarnaast voelt ze voor 9 % walging, 6 % angst en 2 % boosheid.

Ik zou de software graag eens lenen om de blik van die andere Italiaanse schoonheid te screenen op de beroemde foto met Jayne Mansfield. De software zal waarschijnlijk 80-90 % afgunst uit haar blik halen. Maar welke andere emoties signaleert hij? minachting, angst, boosheid, begeerte? En in welke percentages?

Sophia Loren en Jayne Mansfield

Computer decodes Mona Lisa’s smile

kritiek op consumentisme

Paus Benedictus XVI heeft twee weken geleden gewaarschuwd tegen buitensporig materialisme en consumentisme dat volgens hem de geest van Kerstmis vervuilt.

“In de hedendaagse consumptiemaatschappij lijdt deze tijd van het jaar helaas aan een soort commerciële vervuiling die de werkelijke geest dreigt te veranderen”, aldus de paus. Hij roept christenen op een kerststalletje in huis te hebben, als “een simpele maar effectieve manier om hun geloof te tonen en over te dragen aan hun kinderen”.

Bent u het met paus Benedictus eens: verandert alle commercie rondom Kerst de geest van het christelijke feest?

lees de reacties

Kabouter Buttplug
Kabouter Buttplug van
Paul McCarthy

Niet alleen Paus Benedictus XVI, ook kunstenaars hebben kritiek op de consumptiemaatschappij. Kabouter Buttplug, Paul McCarthy’s kritiek op het consumentisme, is omstreden. Het beeld mag nu alleen voor een select publiek protesteren op de binnenplaats van Museum Boymans van Beuningen in Rotterdam