
Claire Polders op 27 december | Filosofie Scheurkalender
Tegen het einde van het jaar overvalt mij de vraag wie er inmiddels bekender is, Vincent of Theo?
Misschien weet Google het. De eerste scoort 1.950.000 pagina’s. De tweede… 2.730.000 pagina’s! Kijken we alleen naar pagina’s uit Nederland, dan is het verschil nog groter: 191.000 voor Vincent tegen 1.010.000 voor Theo.
Maar bekendheid meten met Google is twijfelachtig: Wanneer je letterlijk qwertyuiopasdfghjklzxcvbnm intypt, braakt de zoekrobot 672 pagina’s uit. (morgen dus één meer vanwege het bliksembezoek van de Google-spider aan deze pagina.) Mijn eigen naam scoort met moeite 602 pagina’s. En dat blijken dan vooral naamgenoten te zijn… Of zou qwertyuiopasdfghjklzxcvbnm die soms ook hebben?
Het duidelijkste symbool van de waanzin van de Theory of Art waarmee je alles (maar ook niets!) tot kunst kan bombarderen, zijn voor mij niet de pisbak van Duchamp of de brillodozen van Warhol, maar het blikje poep van Manzoni. Kunst die niets en niemand dient behalve (de portemonnee van) het ego.
De Belgische kunstenaar Wim Delvoye heeft echter bewezen dat er in de blikjes van Manzoni nooit poep heeft gezeten:
Voor de Theory of Art maakt het weinig uit, het gaat immers om het concept. Shit happens.
Het woord islam betekent onderwerping of overgave. In de islamitische cultuur wordt het woord overgave gebruikt zoals het woord respect in de rapcultuur. Als imperatief.
De ene gang laat de andere gangs weten dat je respect moet tonen, anders…
Zo laat de clan van Mohammed de andere clans weten: onderwerp je (aan ons), of anders…
Het boek waarmee ik het jaar besluit, is het standaardwerk over Berlijn 1945 en is geschreven door de Britse historicus en schrijver Antony Beevor. Vier jaar lang zocht hij in Russische archieven, die nooit iemand zag, naar de verborgen geschiedenis van de val van Berlijn aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Beevor heeft overigens al een boek over Stalingrad op zijn naam staan. In het woord vooraf schrijft hij:
Sinds ik Berlijn voor het eerst bezocht op 8 mei 1985, heb ik wat met deze stad. Twintig jaar geleden liep de muur er nog dwars doorheen. In Oost-Berlijn zagen de straten rood van de vlaggen en spandoeken vanwege de uitbundige viering van de Den Pobedo, de Dag van de Overwinning. In West-Berlijn vierde men de overwinning op het fascisme. Onze gastvrouw in het obscure hotel, een jonge mollige Berlijnse, was die dag zwaar aan de fles en verbond in haar dronkenschap haar eigen lot met het lot van het Duitse volk, dat in haar ogen tot in het zevende geslacht vervloekt was door die vuile oorlog. Ik had bijna de neiging om Entschuldigung tegen haar te zeggen. Wij hadden beiden niets met die vuile oorlog te maken, maar toch was ik een kind van ‘slachtoffers’ en zij een kind van ‘daders’. Later nodigden vrienden uit Potsdam mij uit voor de film De Tweeling. Ik vind het jammer dat ik toen samen met die dronken West-Berlijnse deze film nog niet kon zien.
Achttien jaar later bezocht ik Berlijn voor een tweede maal, ditmaal was het weer één stad. Ik was onder de indruk van het bezoek aan de vernieuwde Reichstag inmiddels een toonbeeld van openheid endemocratie. Op de machtige fries staat nog altijd Dem Deutschen Volke.
Op het dak van het Rijksdaggebouw maakte mijn Potsdamse vriend mij op iets attent dat anders zeker aan mijn aandacht ontsnapt zou zijn. In een van de binnenplaatsen van het machtige gebouw, is in de diepte een levend kunstwerk te zien. Het bestaat uit aarde dat uit alle delen van Duitsland is samengebracht en dat inmiddels begroeid is. Het is gewijd aan Der Bevölkerung. Dit anti-nationalistisch statement laat de wereld zien dat het naoorlogse Duitsland het hardnekkige nationalisme te boven is gekomen. Eindelijk Boden zonder Blut en vruchtbaar groen.
Deze maand werd de raadselachtige glimlach van Mona Lisa gescreend met software die emoties herkent. Het gezicht van Mona Lisa blijkt voor 83 % geluk uit te stralen, daarnaast voelt ze voor 9 % walging, 6 % angst en 2 % boosheid.
Ik zou de software graag eens lenen om de blik van die andere Italiaanse schoonheid te screenen op de beroemde foto met Jayne Mansfield. De software zal waarschijnlijk 80-90 % afgunst uit haar blik halen. Maar welke andere emoties signaleert hij? minachting, angst, boosheid, begeerte? En in welke percentages?
Paus Benedictus XVI heeft twee weken geleden gewaarschuwd tegen buitensporig materialisme en consumentisme dat volgens hem de geest van Kerstmis vervuilt.
Bent u het met paus Benedictus eens: verandert alle commercie rondom Kerst de geest van het christelijke feest?
Niet alleen Paus Benedictus XVI, ook kunstenaars hebben kritiek op de consumptiemaatschappij. Kabouter Buttplug, Paul McCarthy’s kritiek op het consumentisme, is omstreden. Het beeld mag nu alleen voor een select publiek protesteren op de binnenplaats van Museum Boymans van Beuningen in Rotterdam