Het is waar, dat het de hoop is, die ons door het leven leidt, aan wier hand wij wandelen en die ons de schoonste verwachtingen voorspiegelt. Hoe zalig is de hoop, als zij edele beelden vertoont, als zij doet gelooven aan de vervulling van reine wenschen!
Ook gij hebt de hoop bemind, gij hebt ze in uw goed hart levend gehouden; ze heeft u bezield met moed, met levensvreugde en met liefde, want die wezenlijk hoopt is gelukkig, en die gelukkig is, heeft lief.
Wat is het leven voor ons, menschen, die het onzeker doorwandelen, anders dan onophoudelijk wenschen en hopen? Maar is dit mogelijk zonder beurtelings tevens te vreezen? Want hoop en vrees bestaan gelijktijdig; zij zijn elkanders gedurig en krachtigst tegenwigt. Waar de vrees woedt en alles tracht omver te werpen, over alles eene hatelijke schaduw spreidt, ongevoelig maakt voor het schoone en goede en tot de diepste verslagenheid en den felsten haat voert, daar verheft zich tevens en sterker dan ooit de beminnelijke hoop en tracht met hare opwekkende en weldoende stralen de duisternis der vrees te verdrijven. Gelukkig, zoo dat licht door de wolken der angst breekt en den geest tot een zonnig veld maakt, waar de bloemen der fantasie bont en geurig op ontspruiten en een nieuw leven in het hart van den bedroefde scheppen. Ja, eene zoodanige afwisseling van licht en schaduw in het hart is goed: eene eeuwigdurende zon doet de bloemen verdorren, eene ondoordringbare schaduw zou ze beletten te ontspruiten.
 
Bron: dbnl.org