“Het is de dag van de Opstanding; laat ons vervuld zijn van vreugde en elkaar omhelzen; en laten wij zelfs tot degenen die ons haten zeggen: Broeders wij vergeven elkaar omwille van de Opstanding en daarom roepen wij uit: Christus is opgestaan uit de doden, door Zijn dood overwon Hij de dood, aan allen in de graven schenkt Hij het leven!!“ Dit bezongen en uitgeroepen gevoel is het hart, het focuspunt, de vitale zenuw van de hele vroomheid en het hele geloof van de Orthodoxe Kerk. De vreugde in de verrezen levende God, de vreugde over Zijn verheerlijking en over Zijn leven, want Zijn leven is ons leven, getransfigureerd en eeuwig van duur! Pasen is dus het hoogtepunt van het kerkelijk jaar omdat nu het Leven van Christus ons leven is geworden!
 
Bron: www.ruskerk.nl

Op Paaszaterdag half twaalf ‘s avonds vangt de Paasnachtdienst in alle rust aan met het zachtjes zingen van de canon van Stille Zaterdag, waarvan de laatste negende ode luidt: “Ween niet over Mij o Moeder, nu gij in het graf ziet Uw Zoon Die gij in uw schoot, zonder smet ontvangen hebt. Want ik sta op, en verheerlijk Mij, om als God zonder einde allen in heerlijkheid te verhogen, die u met geloof en liefde steeds verheerlijken“. Na het zingen van deze negende ode wordt in stilte en zonder enig ceremonieel de platsjenitsa uit het midden van de kerk naar het altaar gebracht, waarop het de hele paastijd zal liggen en waarop dan ook de Liturgie wordt gevierd. De platsjenitsa is een grote liggende icoon van de graflegging, vaak prachtig versierd met geborduurde doeken rondom. Deze platsjenitsa heeft vanaf Goede Vrijdag midden in de kerk gelegen als het graf van Christus. Alle diensten zijn ook rond de platsjenitsa gevierd. En alle gelovigen leggen er gedurende deze dagen bloemen op zoals bij het graf van een geliefde. Met deze bloemen wordt dan met Pasen de kerk versierd.
 
Bron: www.ruskerk.nl

On Great and Holy Friday Christ died on the Cross. He gave up His spirit with the words: “It is finished” (John 19:30). These words are better understood when rendered: “It is consummated.” He had accomplished the work for which His heavenly Father had sent Him into the world. He became a man in the fullest sense of the word. He accepted the baptism of repentance from John in the Jordan River. He assumed the whole human condition, experiencing all its alienation, agony, and suffering, concluding with the lowly death on the Cross. He perfectly fulfilled the prophecy of Isaiah: