van Julian Schnabel in Cinemec Ede
Toen ik vijfentwintig jaar geleden aan de kunstacademie kwam studeren, gold Lou Reed al als een icoon en vormde hij met Andy Warhol de ultieme tandem. Ze waren samen een ijkpunt en het absolute nulpunt van coolheid. Ik voelde me gedesoriënteerd als liefhebber van symphonische rock; fouter kon je begin jaren tachtig overigens niet zitten. Voor sommigen bleek Lou Reed een goeroe, een wegwijzer die je leerde hoe je de veronderstelde zinloosheid van het bestaan cool het hoofd kon bieden met permanente onderkoeling. Ik heb de invloedrijke banaan zelf nooit in huis gehaald, maar hoorde ‘m regelmatig bij anderen.
…altijd een stoïcijns streepje…
Lou Reed scheen een fantastische zanger, maar ik vond en vind hem nog steeds een monotone prater. Wel een prater met een mooie stem. Zingen, dat is toch iets heel anders, zo liet Antony ( van Antony and the Johnsons) in de film Berlin horen met het nummer Candy Says. Ik hoor Lou Reed zoals ik ook graag kraaiachtigen hoor. Maar ik ben het er niet mee eens dat ze tot de zangvogels worden gerekend. In de film Berlin hoor en zie je Lou Reed op zijn best: als een introverte, gevoelige en onderkoelde man.
So thirty-three years later, Reed and Ezrin finally got their wish: they teamed up with music producer Hal Willner (who also mounted the concert recorded in 2005’s Leonard Cohen I„m Your Man) to stage Berlin in venues around the world. Julian Schnabel art-directed the staging and filmed the production over five nights at St. Ann’s Warehouse in Brooklyn, New York. (Schnabel’s film Le Scaphandre et le papillon is also at this year’s Festival, in the Special Presentation programme.) Schnabel’s daughter Lola shot impressionistic films for the performance that are projected on stage and enhance the music’s narrative elements.
Cinematographer Ellen Kuras, a concert veteran who shot Neil Young: Heart of Gold: and Dave Chappelle’s Block Party, captures the action onstage unobtrusively, giving us the best seat in the house. Reed, now in his sixties, remains a totem of cool. The band is superb, joined by the haunting back-up vocals of the Brooklyn Youth Chorus. Celebrated singer Antony (of Antony and the Johnsons) comes on for a version of “Candy Says“– one of a handful of Velvet Underground songs also featured in the concert – that is performed so sweetly it brings a smile to Reed’s stoic face.
A lot has changed since 1973. The very title Berlin references a divided city that has since been reunited. Yet the passage of time makes these songs even more special and enduring. By the finale, “Sweet Jane,“ it all feels very much worth the wait.
Bron: tiff07.ca
