Willem Jan Otten hield in Utrecht de Quasimodolezing 2008
Trouw (Letter & Geest) publiceerde afgelopen weekend de integrale tekst
Op de zaterdag vóór zondag Beloken Pasen (in het latijn “Quasimodo geniti” genaamd) werd in de kathedrale kerk in Utrecht de tweede Quasimodolezing gehouden. De dichter, romanschrijver en essayist Willem Jan Otten was uitgenodigd om te spreken over de ambigue gelovige, de moderne gelovige die niet goed weet op welk been hij nog kan staan en daardoor wat wankelmoedig in verschillende richtingen naar God zoekt.
“Ietsisten struinen de wereld af, en daarvan vooral het geestelijke leven, op zoek naar iets waarin zij kunnen geloven. Ze vinden van alles, maar wat ze ook vinden: ze willen het nooit in zijn geheel.”
Ietsisten zeggen wel in “iets” te geloven maar niet in iemand, laat staan in de Iemand die mensgeworden is in Christus
Otten thematiseert deze moderne geloofshouding in zijn werk als literator. In zijn lezing knoopte hij bij Augustinus aan, bij wie alles om de menswording draait.
Het besef dat God in Jezus Christus mens geworden is, leidt tot de belijdenis van het geloof.
Otten reageerde kritisch op de zogenaamde “ietsisten” die met het geloofsgoed selectief omgaan en zeggen wel in “iets” te geloven maar niet in iemand, laat staan in de Iemand die mensgeworden is in Christus.
Bron:
okkn.nl“Het komt er uiteindelijk op neer dat God overal is waar de ietsist in de spiegel kijkt – overal is hij, maar mirabili dictu, niet op Gogoltha.”
Willem Jan Otten (1951)
is een Nederlands schrijver, met een veelzijdig oeuvre van poëzie, verhalend proza, toneel, kritieken, artikelen, beschouwingen en essays. Otten is getrouwd met schrijfster Vonne van der Meer. Hij debuteerde in 1973 als dichter met de bundel Een zwaluw vol zaagsel. Van 1989 tot 1996 was hij redacteur van Tirade. Na het verschijnen van zijn roman Ons mankeert niets in 1994 raakte Otten betrokken in de discussie over het euthanasie-vraagstuk.
Naar aanleiding van zijn bekering tot het katholieke geloof publiceerde hij in 1999 Het wonder van de losse olifanten, een rede tot de ontwikkelden onder de verachters van de christelijke religie. In 2004 verscheen zijn roman Specht en zoon die op 2 mei 2005 bekroond werd met de Libris Literatuurprijs. In deze roman vertelt Willem Jan Otten het verhaal van portretschilder Felix Vincent die van de rijke industrieel Valéry Specht de opdracht krijgt zijn gestorven zoon te schilderen. Specht en zoon zal vertaald worden in het Italiaans (Iperborea), Frans (Gallimard), Duits (Fischer Verlag) en Zweeds (Bonniers).
( Bron: nl.wikipedia.org )
Het wonder van de losse olifanten, een rede tot de ontwikkelden onder de verachters van de christelijke religie
Het was in 1999 een handige retorische truc van romanschrijver en dichter Otten om zijn VU-gehoor naar Schleiermachers voorbeeld uit 1799 aan te spreken als verachters van de christelijke religie. Kritische gelovigen verwijt hij dat hun afwijzen van leerstukken als de maagdelijke geboorte en de lichamelijke opstanding resulteert in een hooghartig neerzien op “achterblijvers” zoals hij. De beste verdediging is de aanval, zal hij gedacht hebben. Zijn late gang naar het geloof der Moederkerk voerde hem tegen de stroom in, en hij neemt het deze stroom kwalijk dat die niet zijn zwemrichting koos. “Eigentijdse” christenen, stelt hij, willen “hun leerstellingen zo ruim interpreteren dat je er met je verstand bij kunt”. Dat doet hij anders: hij wenst de christelijke religie uitsluitend te consumeren in de klassieke bereidingswijze, d.w.z. met huid en haar. Dat gaat tegen de rede in, en daarom is zijn geloof ook precies wat het alleen maar zijn kan: geloof. Zijn strijdlust zal vele Sancho Panza’s enthousiast maken, en lezers die de gemakkelijke stoel verkiezen boven de gevaren van het strijdperk nieuwsgierig.
(Bron: Biblion recensie, Drs. J. Kleisen)
