We dienen ons af te vragen wat het verdwijnen van de ervaring van heiligheid voor onze cultuur zou kunnen betekenen. Men kan hier meteen het postmoderne bezwaar aantekenen dat dit wel al te ‘grote woorden’ zijn die we beter niet kunnen gebruiken, omdat er immers ook zoveel ellende uit is voortgekomen. Grote woorden zijn echter nodig waar navenant grote zaken in het geding zijn. Er zal hier worden betoogd dat de ervaring van heiligheid wezenlijk is voor de samenhang van een gemeenschap en dat vooral in de hedendaagse Verlichting deze ervaring ontbreekt.
 
Bron: Tijd van Onbehagen, Uitgeverij SUN, 2004, blz. 229

De richting van de Europese cultuur als geheel kan niet los worden gezien van de christelijke symbolisering waarin de mens werd gedreven door een bepaalde ervaring van het heilige om van daaruit zijn leven en de wereld gestalte te geven. De subjectiviteit in de religieuze levenservaring was er toch altijd één waarin de mens zich in zijn innerlijke leven afgestemd wist op een groter heilig verband. Voorts behoorde tot de idee van de waarheid van het individu in zijn godsverhouding tegelijkertijd het diep doorvoelde besef van de eigen zondigheid en daarmee van de noodzaak tot een wedergeboorte in Christus door de genade Gods. Deze wedergeboorte was bovendien een gemeenschappelijke aangelegenheid van ‘broeders en zusters‘. Daarom werd juist de zelfzucht als bron van kwaad en van demonische excessen ervaren; een motief dat iemand als Shakespeare op weergaloze wijze voel- en zichtbaar heeft gemaakt.
 
Bron: Tijd van Onbehagen, Uitgeverij SUN, 2004, blz. 231

Monday, Tuesday, Wednesday: The End – These three days, which the Church calls Great and Holy have within the liturgical development of the Holy Week a very definite purpose. They place all its celebrations in the perspective of End ; they remind us of the eschatological meaning of Pascha. So often Holy Week is considered one of the “beautiful traditions” or “customs,” a self-evident “part” of our calendar.

We take it for granted and enjoy it as a cherished annual event which we have “observed” since childhood, we admire the beauty of its services, the pageantry of its rites and, last but not least, we like the fuss about the paschal table. And then, when all this is done we resume our normal life. But do we understand that when the world rejected its Savior, when “Jesus began to be sorrowful and very heavy… and his soul was exceedingly sorrowful even unto death,” when He died on the Cross, “normal life” came to its end and is no longer possible. For there were “normal” men who shouted “Crucify Him [” who spat at Him and nailed Him to the Cross. And they hated and killed Him precisely because He was troubling their normal life. It was indeed a perfectly “normal” world which preferred darkness and death to light and life…. By the death of Jesus the “normal” world, and “normal” life were irrevocably condemned. Or rather they revealed their true and abnormal inability to receive the Light, the terrible power of evil in them. “Now is the Judgment of this world” (John 12:31). The Pascha of Jesus signified its end to “this world” and it has been at its end since then. This end can last for hundreds of centuries this does not alter the nature of time in which we live as the “last time.” “The fashion of this world passeth away…” (I Cor. 7:31).
 
Bron: oca.org