De landing in Normandiëop 6 juni 1944
Wanneer je Saving Private Ryan hebt gezien, kun je The Longest Day nauwelijks nog serieus nemen. Achttien jaar na D-Day was een rauwe realistische film als Saving Private Ryan ondenkbaar geweest. Regisseur en producent Darryl F. Zanuck maakte van zijn film in 1962 een luchtige reconstructie van de werkelijke gebeurtenissen. En ‘luchtig’ betekent dan vooral ongeloofwaardig. Soms heb je het gevoel naar een comedy te kijken. Evenals in Dad’s Army (‘Daar komen de schutters’) wordt de oorlog gebruikt als kapstok voor grappige, clowneske situaties. Een Fransman die uitzinnig van vreugde de geallieerden verwelkomt terwijl de kogels om zijn oren fluiten en zijn huis aan gruzelementen geschoten wordt. Of een groepje nonnen dat met doodsverachting en ferme pas dwars door de vuurlinie loopt en wonder boven wonder, niet één non wordt geraakt. De gruwelijkheden van de oorlog moesten in 1962 bedekt worden en daarom komt deze film nogal steriel over.
Toen Steven Spielberg in 1998 Saving Private Ryan maakte, had hij in tijd driemaal zoveel afstand tot D-Day als Darryl F. Zanuck in 1962. Het publiek kon 54 jaar na de oorlog meer geweld verdragen dan in 1962 toen de wereld nog aan het herstellen was van de shock. Het eerste halfuur van Saving Private Ryan toont het tegendeel van de The Longest Day: D-Day was in werkelijkheid een absurde en weerzinwekkende slachting. Je ziet geen figuranten die theatraal sneuvelen, maar de oorlog in al zijn gruwelijkheid.
De cinema biedt dus twee smaken van D-Day: een goed te verdragen comedy-versie uit 1962 en een nauwelijks te verdragen rauwe reconstructie uit 1998.
