Toen ik twee jaar geleden The Chronicles of Narnia zag, merkte ik dat fantasyfilms mij nauwelijks meer boeien. Misschien heb ik met de Lord of the Rings-trilogie in 2001-2003 teveel van het genre over mij heen gekregen. Maar waarschijnlijk ligt het ook aan de inwisselbaarheid van de verhalen. Altijd gaat het over een strijd tussen goed en kwaad die uit een grote duim gezogen is en tamelijk vlakke karakters. Visueel is er veel te genieten, want daar blinkt het genre in uit. El Laberinto del Fauno (Pan’s Labyrinth) heeft niet voor niets drie ‘cosmetische’ Oscars gewonnen: Artdirection, Cinematography en Makeup.
Pan’s Labyrinth is het zoveelste verhaal waarin een meisje in de voetsporen van Alice in Wonderland een fantasiewereld betreedt. Geavanceerde computeranimatie heeft de fantasyfilm boven het niveau van de papier-maché uitgetild. Waar in de The Dark Crystal ‘muppetwizard’ Jim Henson nog aan de specialeffects moest bijdragen, is in Pan’s Labyrinth alles digitaal geanimeerd en lopen virtual reality en dé reality op het witte doek naadloos in elkaar over. Maar de verstrengeling van de twee verhaallijnen, een meisjesfantasie en een harde guerilla story, is als stokvis en aardbeien op één boterham.
In 1944, na de zege van Franco, verhuizen de 12-jarige Ofelia en haar zwangere moeder naar een landelijk gebied in Noord-Spanje, waar ze bij Ofelia’s strenge en keiharde stiefvader Kapitein Vidal komen wonen. Met zijn leger vecht de meedogenloze Vidal tegen de rebellen die in de bossen leven. In deze barre omstandigheden ontmoet Ofelia op een nacht een mysterieuze faun. Deze vertelt haar dat ze eigenlijk een prinses is en dat ze zich kan bewijzen als ze drie belangrijke opdrachten uitvoert.Bron: moviemeter.nl
