In onze jeugdherinneren zijn het vaak geen grote dingen die ons bijblijven, maar eerder de ‘kleine dingen’. Bijvoorbeeld de lichtval in de keuken, de geur van een etui en de kleur van het bankstel bij oma. Het zijn blijkbaar de ‘kleine dingen’ die het doen, die het levenssap doen bruisen. Ik heb het zelf meestal met geuren en kleuren, maar beperk mij hier even tot kleur. Kleur is gebroken licht en licht is het eerste dat God schiep. Met kleur laten we zien hoe we ons voelen, lang niet altijd bewust en vaak collectief. Zo heeft elke tijd zijn couleur locale. Heel duidelijk is dat zichtbaar in de jaren vijftig toen de kleuren van onze kleding, interieurs en auto’s grotere verzadigingen hadden dan de kleuren die we tegenwoordig om ons heen hebben.
Je kunt het pastelkleuren of verschoten kleuren noemen. Maar mij doen ze altijd denken aan technicolor en vooral aan Sissi: zonnig en zoet. Zo moest het na de Tweede Wereldoorlog ook zijn: De getraumatiseerde wereld omgaf zich in een ‘roze’ wolk van zachte kleuren. Een nieuw begin. In de loop van de jaren zestig zouden de kleuren geleidelijk weer op volle sterkte komen vooral in de jongerensubculturen. In het begin van de jaren zeventig vond het ook zijn neerslag in de massacultuur; de kleuren konden niet hard genoeg knallen en liefst in bonte combinaties. Technicolor was nostalgie geworden.
