We dienen ons af te vragen wat het verdwijnen van de ervaring van heiligheid voor onze cultuur zou kunnen betekenen. Men kan hier meteen het postmoderne bezwaar aantekenen dat dit wel al te ‘grote woorden’ zijn die we beter niet kunnen gebruiken, omdat er immers ook zoveel ellende uit is voortgekomen. Grote woorden zijn echter nodig waar navenant grote zaken in het geding zijn. Er zal hier worden betoogd dat de ervaring van heiligheid wezenlijk is voor de samenhang van een gemeenschap en dat vooral in de hedendaagse Verlichting deze ervaring ontbreekt.
 
Bron: Tijd van Onbehagen, Uitgeverij SUN, 2004, blz. 229

De richting van de Europese cultuur als geheel kan niet los worden gezien van de christelijke symbolisering waarin de mens werd gedreven door een bepaalde ervaring van het heilige om van daaruit zijn leven en de wereld gestalte te geven. De subjectiviteit in de religieuze levenservaring was er toch altijd één waarin de mens zich in zijn innerlijke leven afgestemd wist op een groter heilig verband. Voorts behoorde tot de idee van de waarheid van het individu in zijn godsverhouding tegelijkertijd het diep doorvoelde besef van de eigen zondigheid en daarmee van de noodzaak tot een wedergeboorte in Christus door de genade Gods. Deze wedergeboorte was bovendien een gemeenschappelijke aangelegenheid van ‘broeders en zusters‘. Daarom werd juist de zelfzucht als bron van kwaad en van demonische excessen ervaren; een motief dat iemand als Shakespeare op weergaloze wijze voel- en zichtbaar heeft gemaakt.
 
Bron: Tijd van Onbehagen, Uitgeverij SUN, 2004, blz. 231