Gisteren ‘wandelde’ ik weer eens door Michaela’s verzameling Duitse postzegels. Ik kom steeds meer tot de ontdekking dat ik postzegels van vóór 1945 het mooiste vind. Dat heeft niet alleen met geschiedenis te maken. Postzegels op basis van een gravure in één kleur vind ik simpelweg het mooist. En tot 65 jaar geleden waren de meeste postzegels éénkleurig en in plaatdruk. Al in de jaren ’20 en ’30 verschenen er ook al postzegels in rasterdiepdruk of offset voor het afdrukken van foto’s, maar dat was eerder uitzondering dan regel. In de jaren ’50 werd de plaatdruk steeds meer vervangen door de rasterdiepdruk.

Plaatdruk maakt indruk. Met een loep kun je duidelijk het reliëf zien die de lijntjes van de gravure in het papier hebben gedrukt. En met de vingertoppen kun je dat voelen. Bij naoorlogse postzegels heb je dat gevoel niet meer. Alles voelt glad aan. Vandaar ook mijn afkeer van postzegels uit de voormalige oostbloklanden. Die zijn bovendien ook nog eens gedrukt op slap en glad papier. Dat geeft hetzelfde gevoel van waardeloosheid als bij aluminium munten. Onderstaande jubileumpostzegel van de DDR uit 1954 maken ondanks de pseudo-gravure daarom geen indruk op mij. Al zijn ze natuurlijk weer ‘mooier’ dan zelfklevende postzegels.