In het Rijk van de Geest is alles tegenwoordige tijd en alleen daar ben je onsterfelijk. Dat geldt in het bijzonder voor schrijvers. Immers, wie schrijft die blijft. Zolang we hen blijven lezen en gedenken, leven zij voort. En wanneer ze zijn weggezonken in het collectieve geheugen, kunnen ze met een lemma op wikipedia weer even tot leven worden gewekt.
Vandaag: Friedrich Muck-Lamberty (1891-1984)
Rüdiger Safranski beschrijft in het zestiende hoofdstuk van Romantiek. Een Duitse Affaire een vergeten episode uit de Weimar Republik: de zogenaamde Inflationsheilige. Onder de zware last van het Verdrag van Versailles kan Duitsland niet meer aan zijn herstelbetalingen voldoen en laat het de persen draaien. Het onvermijdelijke gevolg is een hollende inflatie. Brave burgers die hun hele leven gespaard hebben, zien hun spaargeld ineens ‘verdampen’. De onheilstemming die daarmee over Duitsland afdaalt, zal een voedingsbodem worden van het nationaal-socialisme. Maar het is ook een gunstig klimaat voor onheilsprofeten, Inflationsheilige en Kohlrabiapostel die a-politiek zijn en hun hoop hebben gevestigd op ‘het spirituele’ in de mens.
Der Mensch sei edel, hilfreich, gut
und keusch und lobesam
mit diesen Worten einst daher
Freund Muck gezogen kam
Een van die Inflationsheilige is Friedrich Muck-Lamberty. Hij is de charismatische leider van de Neue Schar, een New Age clubje avant la lettre. In 1920 en 1921 trekt Muck-Lamberty als een rattenvanger van Hamelen duizenden mensen achter zich aan door Franken en Thüringen. Er wordt veel gitaar gespeeld, gezongen en op blote voeten gedanst terwijl Muck-Lamberty spreekt over ‘de tijd van nood’, ‘de noodzakelijke ommekeer’ en ‘de nieuwe tijd’. Hermann Hesse is erbij en publiceert in 1932 Die Morgenlandfahrt.
Wie mittelalterliche Wiedertäufer zog die „Neue Schar“ singend, tanzend und predigend durchs Land und verkündete die „Revolution der Seele“. Sie strebten einen Zustand des „Schwebens“ an und praktizierten Selbsterfahrung in gruppendynamischen „Thing“-Sitzungen. Gusto Gräser sprach an ihren Lagerfeuern, seine Gedichte schmückten ihre Flugblätter. Sie schliefen in der freien Natur, feierten in Kirchen, die sie mit Blumen und Zweigen schmückten, und verbreiteten auf ihrem Weg eine wahre Tanzeuphorie. Wie der legendäre Rattenfänger von Hameln zog Muck-Lambertys Gruppe erst hunderte, dann tausende von Menschen in ihren Bann. Den Höhepunkt des Zuges bildete Erfurt, auf dessen Domplatz mehr als 10.000 Menschen in einem rauschhaften Gemeinschaftserlebnis tanzten.
Bron: de.wikipedia.org
