herlezen: Blueberry Fort Navajo (1965) van Jean Giraud
Vorige week zag ik Fort Apache, het eerste deel uit de cavalry trilogy van regisseur John Ford. Fort Navajo. Daarna besloot ik de eerste albums van Blueberry weer eens te gaan lezen. Dit vijfluik verscheen vanaf 1965 in het Franse stripblad Pilote. Scenarist Jean-Michel Charlier (1924-1989) en tekenaar Jean Giraud (1938-2012) waren er in 1963 mee begonnen. Helaas overleed Giraud vorig jaar dus maakt hij het 50-jarige jubileum van Blueberry net niet meer mee. Overigens geniet het duo Charlier/Giraud in Frankrijk bijna dezelfde bekendheid als het duo Goscinny/Uderzo van Asterix.
Halverwege de jaren zeventig was Giraud de cowboyverhalen moe geworden en begon hij onder de naam Moebius Scifi-verhalen te maken. Begin jaren tachtig hervatte hij de Blueberryreeks en met lange tussenpozen bleven in de jaren tachtig en negentig nieuwe albums verschijnen. Omdat de 29 verhalen van Blueberry in een periode van zo’n veertig jaar gemaakt zijn, zie je niet alleen de tekenstijl van Giraud, maar ook het genre evolueren.
Giraud ging in 1963 in de leer bij Jijé (pseudoniem van Joseph Gillain, 1914-1980), de legendarische eerste tekenaar van Spirou (Robbedoes). Sinds 1955 werkte deze aan de westernstrip Jerry Spring. Giraud‘s leermeester schilderde ook de omslag van Fort Navajo (rechtsboven). Jijé herkende de meesterhand van Giraud en al snel stond zijn leerling op eigen benen. Scenarist Charlier baseerde de eerste vijf verhalen van Blueberry op de cavalry trilogy van John Ford. Er wordt met indianen gevochten en Monument Valley vormt vaak het decor. Ook Giraud heeft goed naar deze westerns gekeken. Sommige plaatjes zijn duidelijk schatplichtig aan de cinematografie van Archie Stout (1886-1973) en Winton C. Hoch (1905-1979) en indirect aan de schilderijen van Frederic Remmington (1861-1909). Deze drie waren zeer bepalend voor het klassieke beeld van het Wilde Westen.
Maar in de jaren zestig werd er over de western een Italiaans sausje gegoten. De stinkende Mexicaan, de priemende oogjes van de premiejager en de roofdierenblik van de antiheld deden hun intrede. Zo heeft Charlier het verhaal van de dollars-trilogie (Chihuahua Pearl – De man die $500.000 waard was – Ballade voor een doodskist) duidelijk gebaseerd op de spaghettiwesterns van Sergio Leone (1929-1989)
