Op 21 januari 2004 werd op crimezone.nl geschreven:
Bijna een jaar later wordt de bestsellerlijst in Nederland aangevoerd door maar liefst 4 titels van Dan Brown en bovendien staat er nog een boek van Simon Cox (De geheimen van De Da Vinci Code) op een negende plaats. De helft van de bestseller top 10 is een jaar nadat de hype begon, nog helemaal in de ban van De Da Vinci code.
Ik ben niet zo’n hypetype. Het enige hypeboek dat ik het afgelopen jaar gelezen heb (een verjaardagscadeau), is de bestseller van Geert Mak. Maar De Da Vinci Code zal ik beslist niet kopen. Het herinnert mij aan de Celestijnse Belofte-hype (James Redfield) van 10 jaar geleden. Ik heb dat boek toen voor de helft gelezen en werd helemaal week van de MacDonald-mystiek. Als ik de recensies een beetje gevolgd heb, is De Da Vinci Code een ingenieuze vervlechting van feiten en fictie. Ik hou daar eigenlijk niet zo van. De Slinger van Foucault kon ik hoofdzakelijk waarderen als een boeiende verzameling voetnoten.
Wat mij aan het boek van Dan Brown tegenstaat als ik de recensies lees, is de ‘historische’ visie op het leven van Jezus Christus. Het vermengen van feiten en fictie kan natuurlijk best tot een geloofwaardig verhaal leiden, maar uiteindelijk blijft het een if-story. De reden waarom deze if-story niet alleen enthousiast ontvangen, maar tegelijkertijd ook zo serieus genomen wordt, zit hem waarschijnlijk in het feit dat het boek, evenals de gnostici al eeuwenlang doen, de visie van de Kerk betwijfelt en weerlegt. Dat doet het in deze tijd erg goed. Er is erg veel afkeer van geïnstitutionaliseerde godsdienst en de eigen(zinnige) visie wordt bijzonder hoog aangeslagen. De paradox is dat De Da Vinci Code al bijna geinstitutionaliseerd is in Nederland.
