Het verhaal van Fingersmith is even opwindend als verrassend. We maken eerst kennis met Susan Trinder, een wees die opgroeit bij een zekere mevrouw Sucksby, de leidster van een dievenbende. Sucksby heeft de gewoonte om weeskinderen van de straat op te pikken en ze dan door te verkopen. Met Susan heeft ze echter medelijden want Sucksby was getuige van de terechtstelling van Susans moeder. Sue, zoals het meisje wordt genoemd door haar huisgenoten, is een handige dievegge die munten kan vervalsen en sloten kan namaken als geen ander. Haar leven gaat zijn rustige gangetje, tot Gentleman Sue wil betrekken in een door hem uitgedokterd complot. Gentleman is een aan lager wal geraakte aristocraat die zich bij de rijke meneer Lily voordoet als een bibliofiel. Lily spendeert dag en nacht tussen de boeken en daarnaast is hij nog voogd van de jonge Maud Lily. Gentleman heeft zijn zinnen gezet op Maud, niet omdat ze zijn hart sneller doet slaan maar omdat ze een fortuin krijgt, wanneer ze huwt. Gentleman is van plan Maud tot de zijne te maken en haar dan te dumpen in een gekkenhuis. Omdat Maud niet echt ingaat op zijn avances, schakelt Gentleman Sue in. Zij zal in dienst treden als Mauds persoonlijke meid. Ze dient haar meesteres warm te maken voor Gentleman. Als regelrechte bedriegster ziet Sue hier geen graten in, tot ze Maud beter leter kennen en zich zelfs aangetrokken voelt tot het wereldvreemde meisje.
 
Bron: filmsalon.be

Hoogste tijd voor een waarheidsoffensief, vindt Cambridge-filosoof Simon Blackburn. We leven in een tijdperk van grenzeloos relativisme en de toestand begint uit de hand te lopen, waarschuwt hij in Truth: a Guide for the Perplexed .
 
Als de waarheid door niemand meer serieus wordt genomen, gaan mensen vertrouwen op onzin. Astrologie en voodoo, Feng Shui en complottherorieën hebben de plaats ingenomen van wetenschap en gezond verstand. Het fundament van het Westen wankelt. De eer van de waarheid moet worden gered, het relativisme bestreden.

De leugen is niet altijd verwerpelijk meer, de media en de politiek hangen ons van alles aan de neus. Nooit eerder in de geschiedenis werden er zoveel bewuste halve en hele onwaarheden ingezet als vandaag de dag, onthult de Amerikaanse filosoof Harry Frankfurt in On Bullshit (2005).
 
In de huidige cultuur heeft zich een ongekende tolerantie ontwikkeld voor gelul, voor humbug, voor leugentjes om bestwil. Politici weten dat de burgers er al bij voorbaat van uitgaan dat het onderscheid tussen waarheid en onwaarheid toch niet te maken is, en ze kiezen hun marges ruim.
 
Bron: Heleen Pott in NRC Handelsblad, zaterdag 1 april