Ergens eind jaren zeventig heb ik bij de VARA voor het eerst l’Invitation en la Dentellière van Claude Goretta gezien. Later werden deze tijdens een Goretta-cyclus in de jaren tachtig nog eens herhaald. Daarna kan ik me niet herinneren dat er nog films van de Zwitserse regisseur op de Nederlandse televisie zijn geweest. De VARA ging steeds meer cabaret programmeren wat ten koste ging van het sociaal realisme. Met l’Invitation uit 1973 die in Cannes bekroond werd met de juryprijs, toonde hij zich een grootmeester op het gebied van de karakterstudie.
Met La Dentellière uit 1977 was zijn naam voorgoed gevestigd. Maar ook die van de toen 23-jarige Isabelle Huppert die het arbeidersmeisje Pomme speelde. Geen vrolijke film, maar dat is sociaal realisme zelden (uitgezonderd in propaganda, maar dat moet eigenlijk sociaal idealisme genoemd worden). Ook la vie rêvée des anges van Eric Zonca uit 1998 schildert het leven van een fabrieksmeisje in datzelfde deprimerende Noord-Frankrijk en is evenmin het zonnetje in huis. Wat het genre voor mij aantrekkelijk maakt, is de ongeflateerde, droge registratie van het leven van de ander. En dat gaat meestal samen met een mengeling van empathie en opluchting.
Bron: moviemeter.nl
Ook het filmmuseum in Amsterdam doet mee aan het retrosprectief en op zondag 8 april zal Isabelle Huppert daar de eregast zijn. De zaterdag daarvoor zal ze in den Haag de tentoonstelling de vele gezichten van Isabelle Huppert openen, waarbij ook een foto te zien is die Rineke Dijkstra van haar maakte.
