In de Mad Men episode Guy walks in an advertising agency vindt er tijdens een feestje op het kantoor een bedrijfsongeval plaats met een motorische grasmaaier waarbij het bloed hoog tegen de muur opspat. “It’s like Iwo Jima out there”, reageert de sarcastische Roger Sterling op het macabere tafereel.
Iwo Jima. Deze naam zei mij een paar jaar geleden nog weinig. Het moest daar in elk geval een bloederige strijd zijn geweest, ergens in de Pacific. Vorig jaar ben ik mij meer gaan verdiepen in de oorlog in de Pacific en zo kreeg Iwo Jima enige betekenis voor mij. Na Saipan en de Marianen was Iwo Jima de volgende stepstone voor de Amerikanen om hun B-29 bommenwerpers dichterbij Japan te brengen. In Tokyo was men doordrongen van dit gevaar en daarom werd er alles aan gedaan om het eiland voor Japan te behouden. Maar de Japanse vloot stelde na de Slag om Saipan weinig meer voor. Bovendien wilde Tokyo het laatste deel van zijn vliegtuigen inzetten om het moederland te beschermen. Iwo Jima was daardoor geïsoleerd en de 22.000 soldaten die het eiland versterkt hadden, moesten een hopeloze strijd voeren.
Ook voor de Amerikanen werd het een zeer bloedige strijd. De Japanners hadden in de rotswanden van de uitgedoofde vulkaan Suribachi een gangenstelsel uitgehouwen en konden vanaf de rotsen de stranden en het eiland onder vuur nemen bij een invasie. Op 19 februari 1945 om half acht ‘s morgens begon de landing van 30.000 Amerikaanse mariniers op de stranden van Iwo Jima. Aanvankelijk hielden de Japanners zich stil. Toen de stranden vol waren met mariniers, werd het vuur geopend. De Amerikanen werden verschrikkelijk onder vuur genomen en zaten op het strand gevangen. Maar door de Amerikaanse overmacht waren de Japanners uiteindelijk overgelaten aan de genade van de vijand. Zélf kenden ze geen genade. De enige uitweg in de hopeloze strijd was eervol zelfmoord plegen. Iwo Jima werd een zelfmoordeiland. Na vijf weken vechten waren er 7000 Amerikaanse soldaten gesneuveld en 19.000 gewond. Van de 22.000 Japanse soldaten die het kleine eiland verdedigd hadden, overleefden er slechts tweehonderd. De rest werd in de strijd gedood of pleegde zelfmoord.
Generaal Kuribayashi vestigde zijn commandobasis op het noordelijke deel van het eiland. Zijn commandobunkers lagen ruim 20 meter onder de grond, verbonden met 200 meter lange tunnels. Bovengronds, in een stevige betonnen bunker, werkten 70 telegrafisten in ploegen. Heuvel 382 was na de vulkaan het hoogste punt van het eiland. Hier werd een weerstation en een radiostation gebouwd. Kolonel Chosaku Kaido was verantwoordelijk voor alle artillerie op het eiland en had zijn commando vlak bij het radiostation. Het grootste project was een 27 km lang stelsel van tunnels om alle grote defensieinstallaties te verbinden. Bij de landing door de Amerikanen was hiervan 13 km voltooid. De arbeid was extreem zwaar: de temperatuur bedroeg 30 tot 50 graden, men moest gasmaskers tegen de zwaveldampen dragen, en vanaf 8 december bombardeerde de Amerikaanse luchtmacht het eiland dagelijks. Ondanks de Amerikaanse blokkade door onderzeeërs en bommenwerpers bleven er versterkingen binnendruppelen. Uiteindelijk had generaal Kuribayashi de beschikking over 21.000 tot 23.000 man.Bron: nl.wikipedia.org
