Woensdag ging op BBC 2 het tweede seizoen van The Hour van start. Omdat ik het eerste seizoen gemist heb en het Engelse antwoord op MadMen helemaal wil zien, kocht ik vrijdag het eerste seizoen op DVD. Net als de Amerikaanse tv-serie MadMen of een film als Good Night and Good Luck werkt The Hour als een soort tijdmachine. De eerste vier seizoenen van MadMen brengen ons terug naar de eerste helft van de jaren zestig; het eerste seizoen van The Hour naar 1956. Om de tijdmachine goed te laten werken, is een bijzonder zorgvuldige reconstructie van het tijdsbeeld nodig. De taak van de production designer is daarom moeilijk te overschatten.
The job of Production Designer is to bring the mind’s eye to the moving image. Whether creating a historical or contemporary set, on location or in a studio, the production designer is responsible for bringing the director’s vision of the world of the script to life. (Bron: derbyquad.co.uk)
Ik begon met de bonus op de DVD, een minidocumentaire over het production design van The Hour. Het lijkt me een erg leuke job: een tijdsbeeld reconstrueren en daar dan heel ver in te gaan. Alles moet tot in de details kloppen. Ik kijk wat er op tafel ligt, wat er aan de muren hangt. Voldoet het aan het tijdsbeeld? Bovendien moet het ook bij de personage passen. Shots waarin een krantenkop getoond wordt, zet ik meestal even stil om het andere nieuws op de pagina te bekijken. De krant uit 1956 is nu een oude krant, maar kwam 56 jaar geleden vers van de pers. Vergeeld papier kan dus niet. Krantenknipsels aan de muur moeten er ook geloofwaardig uitzien, niet te vergeeld dus. Dat soort details, daar hou ik van. Alleen dan werkt de magie van de tijdmachine.
where we know we are loved.
MadMen, the Wheel
In episode 13, getiteld The Wheel, uit het eerste seizoen van MadMen reflecteert de serie over zichzelf. Tegelijkertijd maakt ze ons ervan bewust waarom we graag in een tijdmachine als MadMen stappen. De geniale scenarist Matthew Weiner legt copywriter en artdirector Don Draper een monoloog in de mond wanneer hij een nieuw en revolutionair model van Kodak moet presenteren, de Carousel Slide Projector
Nostalgie dus. Thuiskomen.
De aantrekkingskracht van tijdmachines als MadMen en The Hour is dat we in een nabij verleden worden ondergedompeld, een tijd die we misschien niet zelf hebben meegemaakt, maar die wel herkenbaar is doordat we er thuis over gehoord hebben. Zo wordt de historische achtergrond van The Hour bepaald door de Suez Crisis en de Hongaarse Opstand. In 1956 leefde men op de drempel van een Derde Wereldoorlog. Vanuit dat beklemmende gevoel moeten de scenaristen van The Hour geschreven hebben. De communistenjacht was dan wel in de Verenigde Staten geweest, ook in Londen was de Koude Oorlog gloeiend heet. Het verwondert mij niet dat een van de verhaallijnen van The Hour een spionageverhaal is.
De minidocumentaire over het production design is erg leuk om naar te kijken. De acteurs geven een rondleiding door de filmset en vertellen waarom ze zo blij zijn met Eve Stewart als hun production designer. Zij heeft de wereld van The Hour gecreëerd, vinden ze. Dat mag overdreven klinken, maar de production designer heeft wel een heel groot aandeel in de couleur locale van de filmset. Het hoekje van journalist Freddy Lion laat de biotoop van een nieuwsjunk in het pre-internettijdperk zien. Muren vol krantenknipsels inderdaad. Net als Amy Wells haar collega van MadMen, struint Eve Stewart de rommelmarkten af voor rekwisieten. Die moeten vaak niet alleen opgepoetst, maar ook gerestaureerd worden.
Ook kostuumontwerper Suzanne Cave komt aan het woord. Ze laat op het prikbord zien hoe ze de personages heeft aangekleed. Freddie is gemodelleerd naar de beatnik Jack Kerouac en Hector naar Gary Cooper. Bel en Lix zijn vrijgevochten vrouwen binnen de mannenwereld van de BBC in de jaren vijftig. De kleding (vooral de lange broeken!) van Katherine Hepburn, Marlene Dietrich en Simone Signoret gaf Suzanne Cave inspiratie. Tenslotte krijgen we nog een leuk weetje te horen. Net als bij MadMen wordt er in The Hour enorm veel gerookt. Maar hoe zit dat dan met die sigaretten? Acteurs van deze tijd, roken die nog wel? Op de filmset blijkt iedereen kruidensigaretten te roken.
