gebaseerd op een gedicht van Victor Hugo (1829)
Het symfonische gedicht ce qu’on entend sur la montagne (ook wel Bergsymfonie genoemd) van Franz Liszt is een bombastisch werk uit het midden van de negentiende eeuw. De Romantiek was in de schilderkunst en literatuur alweer op z’n retour, maar in de muziek was de Romantiek op een hoogtepunt aangekomen. Daar zou het de tweede helft van de negentiende eeuw blijven domineren. Het is Liszt‘s langste symfonische gedicht en duurt ongeveer een half uur. Liszt werkte er sinds de jaren dertig aan maar pas in 1848 verscheen de eerste versie. De definitieve versie is van 1854.
Het symfonische werk is gebaseerd op een gedicht van Victor Hugo uit 1829. De jonge Hugo was toen net als zijn grote voorbeeld Chateaubriand nog volledig de romantiek toegewijd. Van zijn latere (sociaal)realisme is nog niets te merken. Hugo’s thema is eigenlijk identiek aan het beroemde schilderij Der Wanderer über dem Nebelmeer van Casper David Friedrich: een eenzame wandelaar wordt hoog in de bergen geconfronteerd met het mysterium tremendum et fascinans.
Hét icoon van de romantische natuurbeleving. Hugo verwoordde het, Liszt schreef er muziek bij.
Dat het uitzicht hem naar de strot grijpt zien we niet want de wandelaar staat met de rug naar ons toe. Maar wat gaat er in hem om? Hugo beschrijft het:
Hélas ! n’avait jamais déployé plus grande aile ;
Dans mon ombre jamais n’avait lui tant de jour ;
Et je rêvai longtemps, contemplant tour à tour,
Après l’abîme obscur que me cachait la lame,
L’autre abîme sans fond qui s’ouvrait dans mon âme.
Et je me demandai pourquoi l’on est ici,
Quel peut être après tout le but de tout ceci,
Que fait l’âme, lequel vaut mieux d’être ou de vivre,
Et pourquoi le Seigneur, qui seul lit à son livre,
Mêle éternellement dans un fatal hymen
Le chant de la nature au cri du genre humain ?
Bron: bonjourpoesie.fr
Bron: nl.wikipedia.org
Titiaan werd al sinds de jaren 1520 aangesproken door het klassieke liefdesverhaal tussen de godin Venus en de sterfelijke jager Adonis. In de 
De eerste twee jaar van de opleiding ligt het accent vooral op tekenen. Met het tekenen in de vingers wordt de stap gezet naar schilderen, van toon naar kleur. Onderwerpen zijn bijvoorbeeld stilleven, interieur, naar model en/of portret en landschap. Er is onder meer aandacht voor perspectief, vorm, restvorm, plaatsing, anatomie, materiaalgebruik en stijl. In het begin van de Basisopleiding staat vooral het in de vingers krijgen van het ambacht centraal, later is er steeds meer ruimte voor jouw eigen interpretatie, om zo te kunnen komen tot je eigen stijl binnen de moderne figuratie. De lessen worden gegeven door kunstenaars die een plek hebben binnen de figuratieve kunstwereld én passie hebben voor onderwijs. Ze delen hun ervaring en leren je de technieken. Je gaat kijken, kijken en kijken, een echte ontdekkingsreis! Je zult bijvoorbeeld merken dat wat je denkt te zien er niet altijd is. Je krijgt les van zo veel mogelijk verschillende docenten. Zie ook onze docenten.
