In de jaren zeventig was er een explosie van exotische lettertypen. Neem bijvoorbeeld het (slap) papieren hoesje van een willekeurig singletje uit die tijd. Al gauw stonden er drie display fonts door elkaar heen, schreeuwerige letters die samen een typografische kakofonie vormen. Een schreeuwend lelijk beeld dus. Maar de nostalgie verzacht de pijn aan mijn ogen. Sterker nog, ik ben nu op fonts in use mijn eigen verzameling 1975 fonts begonnen.

De tijdgeest van de jaren zeventig is fel van kleur. Wie had er in die tijd geen knaloranje lampje of wekkerradio op het nachtkastje staan? Het waren ook de gouden jaren van de zogenaamde display fonts, letters die om aandacht schreeuwen. Reclamebureau’s en schoolkrantredacties hadden stapels wrijfletters liggen met namen als Amelia, Bottleneck, Caslon Black, Futura Black, Profil, Quicksilver, Stencil en Stop. Een iconisch lettertype uit de jaren zeventig is de Cooper Black. Deze was in 1921 ontworpen door Oswald Bruce Cooper maar werd pas vanaf de late jaren zestig massaal gebruikt.

Dankzij fonts in use en een een paar andere bronnen wist ik de namen te achterhalen van een aantal fonts op de hoezen van bovenstaande singles.

Bohanon variatie op de Bottleneck, Chwast Art Tone en Boot Black
Mud Madeleine Shaded
Heino variatie op de Frankfurter (Roundel van Mecanorma)
Freddy Fender Premier Shaded
Brotherhood of Man Lazy Bones
Telly Savalas ICT Neon
Udo Jürgens Bullion
The Trammps Thorne Shaded
Donna Summer Sans Serif Shaded

fontsinuse.com | Mecanorma Font Families

Als liefhebber van midcentury modern ben ik erg blij met de vormgeving van het programma PAUW. De foto’s van bekende en minder bekende Nederlanders in ingetogen duotone roepen een Jazzy sfeer op die goed past bij dit late uur.