Cultuurpessimisme is van alle tijden. Naast de vele levenslustige dichters, schrijvers, beeldende kunstenaars en filosofen die in hun werk steeds opnieuw grenzen verleggen en met hun verbeelding uitdrukking geven van hun verwondering en bewondering, heb je de doemdenkers. Zij die de hartstocht, de levensdrift en het menselijk streven naar genot verwerpen en die menen dat de grenzen van het menselijk denken en kunnen al lang bereikt zijn of zelfs overschreden. Daarom prediken ze voor bezinning, contemplatie, resignatie en devotie. Ze verkiezen de traditie, het geloof en derhalve de zelfverloochening boven het individualisme, de moderniteit, het vooruitgangsgeloof en de vrijheid. Ze hebben een fundamenteel wantrouwen tegenover de mens en het leven. Zoals Giacomo Leopardi die in zijn Pensieri het lijden als inherent bij het bestaan ziet. Of Eduard von Hartmann die in zijn Zur Geschichte und Begründung des Pessimismus aangaf dat geluk tijdens het leven niet mogelijk is. En natuurlijk bij Oswald Spengler die in Der Untergang des Abendlandes het verval van godsdienst en traditie voorspelde en daarmee het einde van de beschaving. Dat laatste boek is een belangrijke inspiratiebron voor de Nederlandse filosoof Ad Verbrugge die in zijn Tijd van onbehagen een zwartgallig beeld geeft van de hedendaagse problemen.