Woensdagavond zond de NDR in de langlopende serie Expeditionen ins Tierreich een natuurfilm over de Grand Canyon uit. Veel fraaie “portretten” van dieren, maar ook mooie plaatjes van landschappen.

De Amerikaanse Grand Canyon is een van de meest fotogenieke gezichten van onze planeet. De opkomende zon die haar stralen in de diepe ravijnen werpt, is een van de momenten die per definitie spectaculaire film opleveren. Een versnelde opname van het zwerk is tegenwoordig een van de standaardingrediënten van de natuurfilm geworden. Een kolkend uitspansel dat het landschap beneden zich transformeert in een stromende rivier, is zeker spectaculair om naar te kijken, maar ik word er ook altijd een beetje moe van. Het is een beetje de huidige equivalent op de 19e eeuwse schilder Albert Bierstadt.

Albert Bierstadt (1830-1902) was een Amerikaanse schilder van Duitse afkomst die zich sterk had laten beïnvloeden door de romantiek van zijn geboorteland. In Amerika ging de Duitse romantiek een vruchtbare samenwerking aan met het Amerikaanse transcendentalisme. De Amerikaanse wildernis was een uitdrukking van het sublieme meenden de schilders van de Hudson River School, waarvan Albert Bierstadt samen met Frederic Edwin Church (1826-1900) de belangrijkste vertegenwoordiger was.

Bierstadt trekt net als in een natuurfilm alle registers open en kiest graag voor een spectaculair meteorologisch verschijnsel dat het landschap een heroïsche uitstraling geeft. Diepe ravijnen, scherpe rotspieken en tuimelende watervallen versterken het effect. Prachtig om naar te kijken, maar het is toch ook een beetje vermoeiend.

Albert Bierstadt and the Stereographic Landscape [ 19thc-artworldwide.org ]