Vorige maand was ik onder de indruk van La Meglio Gioventu, een Italiaanse familiekroniek die zich afspeelt tussen 1966 en de tegenwoordige tijd. Het riep bij mij de herinneringen op aan het epos Novecento dat ik een jaar of twintig geleden voor het laatst zag. Anders dan La Meglio Gioventu is Novecento typisch Italiaanse cinema met veel schilderachtige fotografie. De cinematografie is die van het brede gebaar, dus met veel pans. Ook al is de landstreek waar de film zich afspeelt van een indrukwekkende saaiheid (een dijk langs rijen aangeplante bomen), door de atmosferische opnamen krijgt het iets verhevens en tijdloos. Eigenlijk wel jammer dat de film in het engels is opgenomen.
Sommige beelden uit Novecento zouden bijna uit een communistische propagandafilm kunnen komen: close ups van getekende boerenkoppen en wapperende rode vlaggen. Bernardo Bertolucci heeft van zijn rotsvaste geloof in het socialisme dan ook nooit een geheim willen maken. De fascisten zijn in zijn film ondubbelzinnig de slechterikken. In de linkse jaren van polarisatie toen Novecento werd opgenomen (1976) had men met dit zwart-witbeeld dan ook helemaal geen moeite.
Bron: rug.nl
Una giornata particolare
Afgelopen weekend deed NRC Handelsblad Una giornata particolare (1977) van Ettore Scola aan zijn lezers cadeau. Net als in Novecento vormt het fascisme in deze film een decor. Maar terwijl Bertolucci met Novecento ook een politiek pamflet heeft gemaakt, is Scola’s film een indringend verhaal geworden over twee mensen die de gevangenen zijn van de omstandigheden en troost vinden bij elkaar.
