In de klassieke schilderkunst heeft de historieschilder altijd het hoogste aanzien gehad. De historieschilder is namelijk niet alleen een schilder maar ook een verhalenverteller. Bovendien moet hij alle disciplines beheersen: portret, landschap en stilleven. Vóór de komst van de massamedia was de historieschilderkunst een machtig middel bij het beïnvloeden van de publieke opinie. In de negentiende eeuw was het vooral een vehikel van de staatspropaganda.
Veel lager in aanzien dan de historieschilder stond de genreschilder. Hij schilderde niet in opdracht op enorme doeken maar leverde bescheiden schilderijen voor de burgerij die graag keek in de spiegel van het dagelijks leven. In de burgerlijke cultuur van het Biedermeier waren enkele zeer goede genreschilders bezig, zoals de Duitser Carl Spitzweg (1808-1885). Hij keek naar de wereld en vooral naar de mensen om zich heen en schilderde deze met humor en kleur.Afgelopen week ontdekte ik de Franse genreschilder Luis-Leopold Boilly (1761-1845). Hij liet zich inspireren door de Hollandse genreschilders uit de 17e eeuw zoals Gabriël Metsu (1629–1667), Willem van Mieris en Gerard ter Borch (1617–1681).
(1810) door Louis-Leopold Boilly
In 1810 schilderde Boilly een schilderij van het publiek dat zich vergaapt aan Davids enorme doek van de kroning van Napoleon op 2 december 1804 in Parijs. De officiële kunst van de de staat is hier opgenomen in een alledaags tafereel. De historieschilderkunst wordt opgeslokt door genreschilderkunst.
Het Eerste Keizerrijk stond in 1810 op het toppunt van zijn macht. In dat jaar was het enorme schilderij (621 cm × 979 cm) van David tijdens de salon in het Louvre te zien. Het was een enorme publiekstrekker in een tijd waarin fotografie en film nog uitgevonden moesten worden. Het publiek beleefde de kroning van Napoleon alsof ze er zelf bij waren.
