Toen ik gisterenmiddag door Wolfheze reed, zag ik het al aan het licht (foto linksonder). Een paar honderd meter verder bij het open veld stond-ie, in majestueuze overspanning. Zo fel had ik ‘m nog nooit gezien. Ook zijn tweelingbroer die soms flauw te zien is, was er heel duidelijk bij.
Ik moet bij de regenboog in het najaar altijd denken aan een schilderij van Willem Roelofs. Deze verbleef in de jaren zestig van de negentiende eeuw overigens regelmatig in Oosterbeek en schilderde ook plein air in de omgeving van Wolfheze.
Toen ik dit fenomenale schilderij tijdens de overzichtstentoonstelling van de Haagse School in het Gemeentemuseum in Den Haag in 1983 voor het eerst zag, was ik erg onder de indruk en ben dat sindsdien gebleven. Dit schilderij belichaamt precies wat de impressionisten voor ogen stond: het sublieme moment te vangen. Bijvoorbeeld wanneer de zon doorbreekt. Niet alleen het gras gloeit op, maar ook het hart. Met de gloeiende okerkleuren van het herfstblad tegen de zwangere grijsblauwe lucht is het effect maximaal. Ik kan behalve de foto’s gelukkig ook het veel mooiere schilderij laten zien. Maar er gaat natuurlijk niets boven het moment zelf, dat altijd als een geschenk komt. Zomaar achter het stuur op de rijksweg daalt een stukje van de hemel neer op aarde.
‘het Barbizon van Nederland’
In de jaren zestig van de negentiende eeuw vormde zich hier ‘de prelude’ van wat later Haagse School zou gaan heten