11 november 1918
Een dag vol smaad en schande. Na het ontbijt liep ik met Gersdorff in de trein op en neer. Op het station heerste een levendige drukte. Soldaten kregen uit veldkeukens hun ochtendkoffie. Gersdorff vertelde mij, dat hij ‘s nachts had gedroomd dat hij weldra naar het vaderland zou terugkeren. Ik daarentegen zou in Holland blijven en daar mijn geluk vinden.
 
’s Ochtends om twintig over negen zette de trein zich in beweging. De gisteren aangekomen Duitse en Nederlandse heren zaten bij ons in de restauratiewagen. Over Maastricht, Roermond, Venlo, Nijmegen en Arnhem leidde de weg naar station Maarn. Het hele land was op de hoogte van deze reis van de Duitse keizer. In alle steden, dorpen en zelfs in de open plekken tussen de dorpen stonden de mensen hij duizenden. Overal tot Arnhem gejoel en gefluit, gebalde vuisten en gebaren die wilden zeggen: „Snij hem de keel af.’ Het was werkelijk walgelijk. Waarom kon men dit de keizer niet besparen?„

Toen wij Maastricht voorbij waren, zei de heer Koster tot mij: Godlof’, dat het achter ons ligt: ik was bang dat de mensen met stenen naar ons zouden gooien.’ Ik antwoordde alleen maar: ‘Ja, maar waarom liet u ons dan niet „s nachts reizen?„ Steeds weer lieten wij in de restauratiewagen, waarin ook de Nederlandse heren zalen, de rolluiken zakken, totdat de keizer tenslotte zei: ‘Ach, laat maar, het maakt toch allemaal niet meer uit.’ Wat moet de voorname heer op deze reis innerlijk hebben doorgemaakt.’ ‘s Morgens voor het vertrek in Spa zei hij: ‘Het maakt immers niets uit waar ik heen ga, ik ben overal in de wereld gehaat!’
 
Nu zag hij hoezeer hij gelijk had; door het land van de vijand zelf had de reis niet vernederender kunnen zijn. In deze toestand van innerlijke opwinding wilde de keizer niet alleen zijn: hij zat de hele tijd met ons in de restauratiewagen en sprak continu met de Nederlandse en Duitse gasten.
 
Om twintig over drie liep de trein station Maarn binnen. De straten in de nabijheid van het station stonden vol met auto’s, fietsen en rijtuigen, dicht opeengepakt, met daartussen honderden mensen, onder wie naar wij later hoorden de vrouw van de Engelse gezant, verder ook vijandelijke geïnterneerde officieren. Goed dat het regende, want anders waren er nog veel meer mensen geweest.
 
Graaf Bentinck ontving de keizer. Gontard, Niedener, Estorff en Grünau gingen met hem
mee. De andere heren moesten in de trein blijven wonen, totdat de keizer zijn uiteindelijke woonplaats aangewezen was.
 
Uit de dagboekaantekeningen van Sigurd von Ilsemann, de vleugeladjudant van de keizer
Bron: Sigurd von Ilsemann – Der Kaiser in Nederland blz. 46-48 (Baarn 1969)