met Paul Verhoeven en Rob Scheers over Volgens Verhoeven
De afgelopen twee jaar knipte ik een stapeltje columns uit uit De Volkskrant waarin regisseur Paul Verhoeven samen met zijn biograaf Rob Scheers een aantal klassiek geworden films bespreekt. Onlangs verschenen de 65 columns in boekvorm en zondag waren Verhoeven en Scheers in het programma Boeken te gast om over hun boek te praten. Dankzij de uitgeknipte columns kende ik de inhoud van Volgens Verhoeven dus al.
Bovendien was de regisseur twee jaar geleden uitgebreid aan het woord geweest in Zomergasten zodat ik al enigszins op de hoogte ben van zijn visie. Hij legde toen Jelle Brandt Corstius uit wat hij zo intrigerend vindt aan de film Lawrence of Arabia. Een echte Jezusfilm, volgens Verhoeven, net als de western Shane. Ook in een van zijn columns en in het gesprek met Wim Brands werd het meesterwerk van David Lean weer besproken.
De films in Volgens Verhoeven vormen geen canon, al komen er een aantal klassiekers in voor die ook in de AFI’s 100 years 100 movies list van het American Film Institute staan. Voor filmcritici is dat een gezaghebbende lijst en deze geldt meer als een canon dan de top 250 van imdb.com of moviemeter.nl die door een breed publiek wordt samengesteld.
nummer 1, 3 en 9 staan ook in
de selectie van Paul Verhoeven
Alfred Hitchcock’s “Vertigo” has been named the greatest movie of all time, knocking long-time favorite Orson Welles‘ “Citizen Kane” off the top of a once-in-a-decade survey of critics from around the world. Hitchcock’s thriller, starring James Stewart and Kim Novak, came top of Sight & Sound magazine’s poll of 846 film experts more than 50 years after the movie was first released — to little critical acclaim — in 1958.
Bron: edition.cnn.com
Verhoeven brandt de klassieker Casablanca (nummer 3 op de AFI-lijst) ongenadig af: “Ik zie toch vooral een draak die al decennialang overschat wordt.” In zijn gesprek met Wim Brands werden er ook niet meer dan vijf woorden besteed aan Casablanca. wéll ging het tot mijn genoegen over
Vertigo van Hitchcock, de regisseur aan wie Verhoeven het boek opdraagt.
De selectie van Paul Verhoeven (1938) legt de nadruk op films uit de jaren vijftig en zestig. Hij selecteerde slechts zes films uit de laatste dertig jaar, waaronder The Artist, een ode aan de zwijgende film. Zelf zag ik dertig films uit zijn selectie. (hieronder in vet en cursief)
The Gold Rush (1925), The General (1926), La passion de Jeanne d’Arc (1928), Triumph des Willens (1935), Way out West (1937), Gone with the wind (1939), Casablanca (1942), Double Indemnity (1944), Ivan de Verschrikkelijke II (1946/58), A Matter of Life and Death (1946), The Third Man (1949), Rashomon (1950), Los olvidados (1950), Sunset Boulevard (1950), Strangers on a Train (1951), Viva Zapata! (1952), Shane (1953), Vera Cruz (1954), On the Waterfront (1954), Glimlach van een zomernacht (1955), Touch of Evil (1957), La règle du jeu (1957), Vertigo (1958), Ben Hur (1959), North by Northwest (1959), Some like it Hot (1959), La dolce vita (1960), Lávventura (1960), Ride the high country (1962), Jules et Jim (1962), Lawrence of Arabia (1962), Otto e mezzo (1963), Il vangelo secondo Matteo (1964), Doctor Zhivago (1965), La Battalglia di Algeri (1966), Belle de Jour (1967), The Stalking Moon (1968), Il giardino dei Finzo Contini (1970), Patton (1970), The French Connection (1971), The Godfather (1972/74), Scènes uit een huwelijk (1973), One Flew over the Cuckoo’s Nest (1975), Taxi Driver (1976), Annie Hall (1977), The Shining (1980), Das Boot (1981), Scarface (1983), The Terminator (1984), Schindler’s List (1993), City of God (2002), Das weisse Band (2009) en The Artist (2011).