Voor de late dinsdagmiddag was het uitzonderlijk druk in het Lenbachhaus in München. Op 8 mei was het na een grondige renovatie en verbouwing heropend. We bezochten het voormalige atelier van de Malerfürst Franz von Lenbach en daarna de collectie negentiende eeuwse kunst met mooi werk van Carl Spitzweg, Johann Wilhelm Schirmer, Heinrich Crola en Carl Rottmann. Maar hier kwamen we nauwelijks bezoekers tegen. Deze hadden zich allemaal verzameld in de zalen met schilderkunst uit de vroege twintigste eeuw.
Michaela voor compositie 19 uit 1911 van Wassily Kandinsky (1866-1944)
Het Lenbachhaus heeft een grote verzameling schilderijen van Wassily Kandinsky, Paul Klee, Franz Marc, Ernst Ludwig Kirchner, August Macke en andere expressionisten van Der Blaue Reiter. Waar de moderne abstracte schilderkunst begint, haak ik af. Ik zie geen spannende relatie meer met de zichtbare werkelijkheid om ons heen. De schilderkunst wordt voor mij een decoratief spel van krachtige kleuren en expressieve gebaren. Maar één ding is zeker: gezien de enorme belangstelling, waaronder ook hoogbejaarden, spreken de klassieke modernen blijkbaar meer aan dan de kunst van de negentiende eeuw. Waarschijnlijk met uitzondering van Vincent van Gogh en de impressionisten.
