Als peuter leef je in het animistische stadium. Dat weet ik zo zeker omdat ik a) al eens peuter ben geweest b) wel eens stoned ben geweest (waardoor er een weg terug bleek te zijn) en c) door talloze animatiefilms, van Fantasia tot Toy Story.

Voor het animistische bewustzijn is alles bezield en lopen dingen en levende wezens in elkaar over. De deurknop, ook al kent deze zijn (of haar) plaats, heeft een eigen wil. Als de zon schijnt heeft deze een stralende lach. Schaduwen zijn flinterdunne figuren. Dat we van het animistische stadium afscheid hebben genomen, heeft volgens mij een praktische reden. Het is nogal vermoeiend en vaak bedreigend als álles blijkt te leven.

Maar soms is het prettig om de fantasie even haar gang te laten gaan. Het is een kracht die alles vloeibaar maakt. De saaiste straat kan veranderen in een avontuur als deze door het toverstafje van de verbeeldingskracht is aangeraakt. Elk gevel blijkt een gezicht te zijn met een eigen karakter. Ramen worden ogen, met of zonder wenkbrauwen.

Vijf jaar geleden maakten we verschillende stadswandelingen door Brussel en fotografeerde Michaela details in de voorgevels van de historische panden. Het leverde een mooie fotoreportage op van karakteristieke ramen en deuren in Art Nouveau stijl.

Als Brussel een mekka voor de Art Nouveau is, dan is New York dat voor de Art Deco. José Guizar, een grafisch designer uit New York, kwam op het idee om ramen in New York op een bijzondere manier de documenteren. Hij maakte eerst foto’s en zette deze daarna om naar strakke, puntgave vectorafbeeldingen. Op internet begon hij het project windowsofnewyork.com waar we in het raam van onze browser door de ramen van New York kunnen scrollen. Elk raam is geadresseerd zodat we het met Google Streetview kunnen opzoeken.