In februari schreef ik al iets over het nieuwste album van de retrostrip Blake en Mortimer. Het verscheen in december 2013 en afgelopen woensdag las ik De Septimus-Golf voor de eerste keer. Het is het tweede verhaal dat de Franse tekenaar Antoine Aubin voor zijn rekening genomen heeft. Met het tweede deel van De vloek van de dertig zilverlingen had hij al bewezen de stijl van Edgar P. Jacobs overtuigend na te kunnen bootsen. Ditmaal werkte hij samen met de Belgische scenarist Jean Dufaux.
Het tiende album uit de retroserie die in 1996 van start ging, dompelt ons weer helemaal onder in de wereld van Edgar P. Jacobs. We gaan terug naar het thuisland van de retro, de jaren vijftig. Het verhaal speelt zich af in 1954, een jaar na het avontuur met het Gele Teken. Natuurlijk speelden er commerciële motieven mee om met een vervolg te komen op dit legendarische stripverhaal dat zich weer helemaal in de jaren vijftig afspeelt.
Helaas is De Septimus-Golf een erg rommelig verhaal geworden. De tekeningen van Antoine Aubin verdienden een beter scenario. Dufaux heeft te veel registers open willen trekken waardoor er onnodig veel personages worden geïntroduceerd en veel verbanden worden gelegd die wat mij betreft weggelaten konden worden. In voetnoten wordt er regelmatig verwezen naar Het Gele Teken, volgens Belgische stripkenners het Album van de Eeuw. Natuurlijk duikt aartsvijand Olrik weer op en ook spookt de krankzinnige geleerde Septimus uit het Gele Teken in het verhaal rond.
Het scenario bouwt zich vrij snel op. Nadat er in het Londen van 1954 een aantal “vreemde dingen” gebeurd zijn, zitten we al snel op surrealistische hoogten. En steeds komt er weer iets bij. Op een gegeven moment raakte ik net als bij een film van David Lynch de draad kwijt. Professor Philip Mortimer probeert ons telkens wél keurig te verklaren wat er allemaal gebeurt, terwijl de tekstballonnen de tekeningen wegdrukken. Maar de geniale inval die hij tenslotte krijgt, kunnen wij niet meer begrijpen. Het hoeft ook allemaal niet, want in deze retrostrip draait alles om stijl en om een onderdompeling in een wereld die er niet meer is. Zoals ik al eerder schreef: Het gaat om het terugvinden van dat twaalfjarige jongetje dat met rode oortjes een stripboek leest.
Filmkenners vinden in de Septimus-Golf knipogen naar Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (1921) van F.W.Murnau en 2001: a space odyssey van Stanley Kubrick. In een korte inleiding schrijft scenarist Dufaux dat hij ook inspiratie heeft gevonden in de zesdelig Engelse televisieserie The Quatermass Xperiment (1953). In 1955 verscheen er ook een speelfilm gebaseerd op deze serie. Het was de eerste science fiction serie op de Engelse televisie en zou in de jaren zestig opgevolgd worden door de in ons land veel bekendere serie Dr.Who. In De Septimus-Golf zit dus ook een stevige scheut jaren vijftig pulp op basis van science fiction en horror. Maar het blijft ook de wereld van Blake en Mortimer en dat is een wereld zonder vrouwen. Dat nodigt behalve de trouwe fans natuurlijk geen nieuwe lezers uit, laat staan lezeressen. Daarom is er in de retroalbums plaatsgemaakt voor vrouwelijke personages.
