Net als regisseur Boudewijn Koole en ontelbare andere jongens had ik vroeger een tamme kauw. Meer dan eens. Het begon in 1976 met Kareltje. Eigenlijk was die van mijn broer. In september 1977 vloog Kareltje weg. We waren ontroostbaar. Omdat hij niet terugkwam, besloot ik het jaar daarop een nieuw kauwenjong op te voeden. Die vond ik bij de boswachter van kasteel Renswoude, die heel toepasselijk Van der Kaa heette. Waarschijnlijk woont deze boswachtersfamilie al generaties lang onder de hoge bomen op het landgoed waar het bij flinke windvlagen in het voorjaar jonge kauwen regent. In 1978 kwam Karel II, daarna volgde Karel III.
Vele jaren later, in 1995, in een vlaag van nostalgie, besloot ik drie kauwtjes tegelijk tam te maken. Weer klopte ik aan bij de familie Van der Kaa, hofleverancier van kauwen op het landgoed van kasteel Renswoude. Toen de kauwtjes startklaar waren, deden ze het meteen erg goed. Ze vlogen hun rondjes door, over en om het huis en zakten na elke vlucht telkens voldaan op mijn schouders door de poten.
Kauwen uit onze buurt hadden de drie vreemde vogels bij de vijand op de schouder zien zitten en deden vanaf dat moment alles om de drie afvalligen weer op het rechte pad te brengen. De wilde kauwtjes scheerden, soms met stukjes brood in de snavel, rakelings langs het balkon waar mijn drie adoptiekauwtjes hun residentie hadden. Moeder natuur bleek harder te kunnen trekken dan de adoptievader. Ik had er vrede mee.
Tijdens het kijken naar kauwboy, een ontroerende maar ook tamelijk heftige jeugdfilm over dood en verlies, moest ik vooral aan Karel I denken, die in 1977 was weggevlogen. Mijn eerste confrontatie met verlating. Het kwam allemaal goed, net als in de film. In 2000 kwam vanuit Duitsland de grote liefde aangevlogen. Haar achternaam? Dohle.
Sporen van de dood – Boudewijn Koole over kauwboy [ filmkrant.nl ]
Kauwen in de spiegel [ achillescools.be ]
