Vandaag is het precies tien jaar geleden dat ik een eerste post deed op deze blog. Tien jaar en ruim 3600 posts verder (bijna dagelijks dus) heb ik steeds meer het gevoel gekregen aan een zelfportret te werken. Deze gedachte kwam voor het eerst bij mij op toen ik het motto las van Geert Mak’s In Europa:
Een mens stelt zich ten doel de wereld in kaart te brengen, In de loop van de jaren bevolkt hij een ruimte met beelden van provincies, van koninkrijken, van bergen, van baaien, van schepen, van eilanden, van vissen, van kamers, van werktuigen, van sterren, van paarden en van personen. Kort voor hij sterft, ontdekt hij dat zich in dat geduldige lijnenlabyrint het beeld van zijn eigen gelaat aftekent.
Jorge Luis Borges
Maar een blog is weer iets anders dan een kaart of een boek. Doordat een blog een levend onderdeel is van het world wide web en daarmee van een onbevattelijk collectief bewustzijn, is het portret gekoppeld aan ontelbare andere portretten. Los verkrijgbare identiteit bestaat niet. We zijn allen ingebed. Kluizenaars incluis.
