In de zomer van 1976 had iemand op de schutting “Ulrike lééft” geschreven en die kreet was door iemand anders weer beantwoord door daaronder “Frank Zappa ook” te schrijven. Ergens anders op die schutting stonden omcirkelde A’s van schutting-anarchisten, misschien wel jongens van thirteen something zoals ik. Dat was mijn eerste ontmoeting met het anarchisme. Frank Zappa en Ulrike Meinhof hoorden daar voor mijn gevoel bij. Maar Frank Zappa was natuurlijk een maffe weirdo en Ulrike Meinhof een terrorist. In ieder geval waren ze beiden stout op hun vakgebied (Ulrike had o.a. een studie pedagogiek gevolgd.) en hadden ze moeite om zich aan te passen. Voor het overige zijn er meer verschillen dan overeenkomsten tussen die twee.
De film Der Baader Meinhof Komplex schijnt vooral een nauwkeurige reconstructie van de feiten te zijn. Daarnaast is het een reconstructie van een tijdsbeeld. Evenals Der Untergang wordt alles tot in de kleinste details nagebootst: niet alleen de zonnebril met vleugeltjes van Ulrike Meinhof, ook de LP’s die Andreas Baader in zijn cel beluisterde, alles klopt. Objectiverende geschiedschrijving heeft sinds Leopold von Ranke een traditie in Duitsland. Sinds Der Untergang heeft men er nu een nieuw woord voor gevonden: ‘Vereichingerung’, afgeleid van de filmproducent Bernd Eichinger. Ik hoop dit weekend te gaan zien wie es eigentlich gewesen ist.
Een tweede verwijt is dat er weinig aandacht is voor de slachtoffers van het RAF-geweld: ze worden wel steeds neergeschoten, maar krijgen nauwelijks een „gezicht„ – alles draait om de terroristen en hun perspectief. De slachtoffers zijn vrijwel allemaal letterlijk figuranten in de film, zoals ze dat voor de RAF-kopstukken van destijds ook waren.
Bron: weblogs.vpro.nl