Het is ( … ) een typisch thrillergegeven, natuurlijk: wanneer iemand je bekijkt zonder dat jij hem kunt zien, wie weet wat voor bedoelingen heeft zo„n persoon dan? In het geval van Rear Window wordt dat gegeven tot in het extreme doorgevoerd, zodat Hitchcock een subtiel spelletje kan spelen met het publiek. Wat Stewart aan de andere kant van het binnenpleintje ziet gebeuren (of dénkt te zien gebeuren), is immers weinig meer of minder dan zijn eigen privé-thrillertje. Jeff geniet van zijn betrokkenheid bij een mysterie – hij zit zich al meer dan een maand rot te vervelen, en nu maakt hij op een relatief veilige, passieve manier deel uit van een raadsel. Hij heeft geen slechte bedoelingen, maar hij blijft wel een voyeur, en Hitchcock bestraft hem dan ook met een tweede gebroken been. Maar ondertussen is er ook nog eens het publiek dat naar Stewart zit te kijken. Wij zijn óók voyeurs, die naar Rear Window kijken met dezelfde fascinatie die het hoofdpersonage voelt over de moord bij de buren. Wij zijn even sensatiebelust als hij, en op die manier functioneert Rear Window als een kritiek op z„n eigen publiek.
 
Bron: digg.be