Het verleden is iets merkwaardigs, vooral als het om onze jeugd gaat. Nu ik inmiddels een veertiger geworden ben, heeft mijn jeugd een eeuwigheidsstatus gekregen. Het verleden is de steen die je niet wentelen kunt en die onwrikbaar op zijn plek blijft liggen, een leven lang. De dag na Pasen was ik in een nostalgische bui en heb ik een klassenfoto uit 1973/74 op schoolbank.nl geplaatst. Ik zat toen in de vijfde klas van de CNS II in Veenendaal.
Alle 40 namen ken ik tot mijn verbazing nog. Alleen bij de Van Kooten tweeling haal ik de namen door elkaar, net als toen trouwens.
Gisteren was ik weer eens in Veenendaal en kwam ik even op het Dr. Slotemaker de Bruïneplein terecht waar het gebouw van de voormalige CNS staat. Het heeft voor mij altijd een rituele functie gehad om op deze plek terug te komen; even contact maken met mijn jeugd, de jaren tussen mijn zesde en twaalfde. Maar gisterenmiddag bleek de traditionele sentimental journey naar het Dr. Slotemaker de Bruïneplein plotseling een afscheid. Want aan het gebouw van de CNS II knaagde een gele grijper.
die je niet wentelen kunt
en die onwrikbaar op zijn plek
blijft liggen, een leven lang
Gelukkig draag ik meestal een fototoestel bij me en kon ik het afscheid vastleggen. Het schoolplein was al behoorlijk omgewoeld en er stonden een paar containers. Ik vroeg aan een van de slopers of ik het gebouw even mocht inlopen. Dat mocht wel, het asbest was toch al verwijderd. Als ik maar uit de buurt van de grijper bleef. Ik liep naar het lokaal waar ik in augustus 1969 in klas 1 (groep3) aan mijn lagere schooltijd begonnen was.
De eerste schooldag in augustus 1969 kan ik me nog heel goed herinneren. Het moet in de week geweest zijn van het Woodstock Festival
In deze ruimte heb ik heel wat van mijn kostbare kindertijd doorgebracht. Hier heb ik lezen en schrijven geleerd. Hier tekende ik de eerste plattegrond van mijn wereld. Hier hoorde ik met Bijbelse geschiedenis over het volk van Israël dat veertig jaar door de Sinaï zwierf. Veertig jaren! Daar kon ik mij als zesjarige niets bij voorstellen. Nu als 46-jarige weet ik wat het betekent… Het is precies de periode die mij scheidt van de tijd dat ik in dit ontzielde lokaal mijn eerste jaar op ‘de grote school’ doorbracht.
Volgende week is het schoolgebouw met de grond gelijk gemaakt en zal er geen steen meer op de andere liggen. En tóch, mijn jeugd blijft de steen die niemand wentelen kan. Onwrikbaar blijft deze op zijn plek liggen, een leven lang.
lokaal 1 (1969/70) en lokaal 4 (1972/73)
staan nog net overeind…
