Deze serie verscheen tussen januari 2005 en mei 2012
My favourite
things [ 1 ]
Henning Wagenbreth is een underground tekenaar uit de voormalige DDR en is sinds 1994 als professor verbonden aan de Universität der Künste Berlin. Ik ontdekte zijn werk in november 2003 in een undergroundshop aan de Rosenthalerstrasse 40 in Berlijn. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik kocht het boekje Kelvins Tod in een kleine oplage (350) gezeefdrukt.
Daarna bezocht ik zijn website die ik vervolgens integraal naar mijn harde schijf verplaatst heb.
my favourite
things [ 2 ]
Christian Northeast is een andere tekenaar die ik de afgelopen twee jaar tot mijn favourieten ben gaan rekenen. Net zoals bij Henning Wagenbreth zie je bij hem een voorliefde voor een rauwe, primitieve vormentaal, maar ook regelmatig citaten uit de striptaal, in het bijzonder die van de Amerikaanse (underground) comics.
Het meeste werk van Christiaan Northeast roept een raadselachtige sfeer op en combineert deze vaak met subtiele humor. Op zijn website zijn meer dan honderd illustraties te bekijken.
my favourite
things [ 3 ]
Toen ik vorig jaar juli weer in de winkel aan de Berlijnse Rosenthalerstrasse was, kocht ik twee deeltjes van container getekend door de Zweedse undergroundtekenaar Max Andersson.
De tekeningen van Andersson zijn helemaal in zwart-wit en ademen een lugubere sfeer. De vertellingen zijn behoorlijk bizar, maar het gaat mij eigenlijk alleen om de tekeningen. Qua sfeer komt Andersson aardig in de buurt van undergroundkanon Charles Burns
My favourite
things [ 4 ]
Tussen mijn twaalfde en achttiende was ik gek van strips. Nog steeds koester ik een verzameling van honderden stripalbums en meer dan duizend PEP’s, EPPO’s, Kuifjes en Robbedoezen. Maar verzamelen doe ik al bijna 25 jaar niet meer. Toch koop ik nog altijd de nieuwe Blake en Mortimer, beroemd van de klassieker Het Gele Teken uit 1953. Sinds 1996 verschijnen er namelijk met enige regelmaat weer nieuwe albums.
Lang leek het erop dat de personages Blake en Mortimer net zoals Kuifje nooit meer in een nieuw verhaal zouden verschijnen. Inmiddels is het 34 jaar geleden dat Edgar P. Jacobs, de geestelijk vader van Blake en Mortimer, zijn laatste ( onvoltooide ) verhaal De 3 formules van professor Sato tekende. Na zijn dood in 1987 werd het tekenpotlood overgedragen aan Bob de Moor die dit verhaal voltooide.
Daarna bleef het weer jaren stil. Maar in 1996 verscheen plotseling De Zaak Francis Blake, getekend door Ted Benoit en geschreven door Jean Van Hamme. Benoit’s tekenstijl lijkt als twee druppels water op die van Jacob’s in de periode dat hij aan Het Gele Teken werkte. Vijf jaar later verscheen er van het duo Benoit-Van Hamme Bericht uit het Verleden en op dit moment wordt gewerkt aan een derde titel.
Naast het duo Benoit-VanHamme hebben zich nog een tekenaar en schrijver verenigd: André Juillard en Yves Sente. Juillard tekent in de vroege Jakobs stijl, minder krachtige lijnvoering maar gedetailleerder. Dit duo heeft inmiddels al drie titels op zijn naam staan: Het Voronov Complot en De Sarcofagen van het 6eContinent (deel 1 en 2). Gisteren stond ik in de rij bij de kassa van de AH toen mijn blik viel op de omslag van deel 2 van De Sarcofagen van het 6e Continent.
En plotseling was ik weer die twaalfjarige jongen en dacht onmiddellijk: kopen!
My favourite
things [ 5 ]
Een van de eerste illustratoren die ik ontdekte in het digitale tijdperk, is Michael Bartalos. Toen ik nog met Adobe Illustrator 5.5 werkte, was Bartalos’ werk voor mij al een schoolvoorbeeld van de heldere vectorstijl. Inmiddels is zijn werk wereldberoemd en al vele malen tentoongesteld in Amerika, Europa en Japan. Zijn illustraties beperken zich niet alleen tot kinderboeken. Zo ontwierp hij bijvoorbeeld de ramen voor de winkelketen Barneys in de Verenigde Staten and Japan.
Bartalos woont en werkt in San Francisco. Een portfolio is te zien op zijn website bartalos.com.
my favourite
things [ 6 ]
Vorige week donderdag was ik sinds lange tijd weer eens bij De Slegte. Na enig snuffelwerk vond ik een mooi bundeltje grafiek van de Belgische graficus Frans Masereel Het kostte slechts € 3,50. Als je een liefhebber van grafiek bent, mag je zoiets niet laten liggen.
Masereel’s houtsneden zijn krachtig en direct en zijn een mooie uitdrukking van de tijdgeest van het interbellum. Vooral zijn drie geïllustreerde anti-oorlogbundels uit de twintiger jaren zijn sterk en vormen een visuele aanklacht in schreeuwend zwart-wit. Masereel blijft zijn hele leven trouw aan de houtsnede. Maar zijn latere werk verliest wel aan kracht en is voor mij vaak teveel een herhaling van het voorafgaande.
Frans Masereel
my favourite
things [ 7 ]
Afgelopen zomer bezocht ik in museum Het Valkhof in Nijmegen de schitterende tentoonstelling Spiegel van de Russische Ziel, waarbij de iconen uit Pskov de meeste indruk op mij maakten. Maar ik was ook zeer verrast door een tentoonstelling in een tentoonstelling, ingericht in een intiem kabinet. Een Russisch Sprookje heette dit pareltje en was een initiatief van Albert Lemmens en Serge-Aljosja Stommels, beiden verzamelaars van Russische boekkunst en grafiek uit de 20e eeuw. Een deel van hun verzameling werd getoond en bij deze gelegenheid was ook een klein boekje uitgegeven. Ik heb het onmiddellijk aangeschaft en dankzij de voortreffelijke documentatie op de begeleidende CD Rom is het mijn belangrijkste wegwijzer voor Russische grafiek geworden.
De Russische boekkunst uit de 20ste eeuw staat vaak nog onder invloed van de 18e- en 19e-eeuwse Luboks. Dat is een genre uit de Russische volkskunst: prenten voor de gewone man. Acht jaar geleden bezocht ik in het museum Het Catherijneconvent een tentoonstelling Engelen, monniken en demonen over de Russische lubok. Daarvan heb ik ook de catalogus in mijn bezit. Zo heb ik tezamen met het boekje Een Russisch Sprookje een aardige opstapje voor de Russische grafiek. Het Internet brengt mij vervolgens verder.
my favourite
things [ 8 ]
In het oktobernummer van Computer Arts stond een bespreking van het boek van de maand: Pictures and words: New Comic Art and narrative illustration van Roanne Bell en Mark Sinclair. Daarna op het Internet een recensie gelezen op de weblog van Pete Ashton.
Bron: Pete Ashton’s Weblog
My Favourite
things [ 9 ]
Gisteren op het atelier van Gerd kwam ik in een boek over Graham Sutherland een oude liefde van mij tegen: de prenten van de negentiende eeuwse landschapsschilder en mysticus Samuel Palmer. Vaak roepen ze een nachtelijke sfeer op waarin het landschap het personage als een baarmoeder omsluit.
De prenten van Samuel Palmer zijn overigens prima te combineren met gedichten van William Wordsworth en staan garant voor een diepe ervaring van verbondenheid met de natuur.
My Favourite
things [ 10 ]
Ik leerde via mijn broer de muziek van Genesis kennen. Het moet in 1976/77 geweest zijn. Het eerste album had hij geleend van een vriendje van de middelbare school The lamb lies down on Broadway. Daarna begon hij zelf albums te kopen: Trespass en Selling England by the Pound of op te nemen op bandjes: From Genesis tot Revelation, Nursery Cryme, Foxtrot, a Trick of the Tail (1976), Wind and Wuthering(1976). Vanaf 1978 kocht hij de eerste platen uit het Collins-tijdperk: And then there were three (1978), Duke (1980), Abacab (1981) en Genesis (1983).
Met de latere Genesis heb ik nooit zoveel gehad, hoewel ik Phil Collins een uitstekende zanger vind. Maar het zijn vooral de lange epics uit de eerste helft van de jaren ‘70 waar ik zo van genieten kan. De stem en het fluitspel van Peter Gabriel, de symfonische kwaliteiten van Tony Banks, het virtuose gitaarspel van Steve Hackett en de grote afwisseling van de afzonderlijke delen van de composities: echte rock-symfonieën dus.
Bron: wikipedia
Bron: wikipedia
With the guards of Magog, swarming around,
The Pied Piper takes his children underground.
Dragon’s coming out of the sea,
Shimmering silver head of wisdom looking at me.
He brings down the fire from the skies,
You can tell he’s doing well by the look in human eyes.
Better not compromise.
It won’t be easy.
666 is no longer alone,
He’s getting out the marrow in your backbone,
And the seven trumpets blowing sweet rock and roll,
Gonna blow right down inside your soul.
Pythagoras with the looking-glass, reflect the full moon,
In blood, he’s writing the lyrics of a brand new tune.
And its hey babe, with your guardian eyes so blue,
Hey my baby, don’t you know our love is true,
I’ve been so far from here,
Far from your loving arms,
Now I’m back again, and baby it’s going to work out fine
(Part 6 uit Supper’s ready van het album Foxtrot)
Bron: wikipedia
De rockshow ‘The Lamb lies down on Broadway’ uit 1974/75 wordt op dit moment weer uitgevoerd door de Canadese Genesis-coverband The Musical Box. Peter Gabriël en Genesis hebben dit project gezegend en de 1100 originele dia’s afgestaan die tijdens de rockshow vertoond worden. Op 12 januari 2006 is er een uitvoering in De Vereniging in Nijmegen, 21 januari in Amsterdam en 22 januari in Den Haag. Er is overigens ook een nederlandstalige site van deze replica-band.
“Ik zou ook zeker The Lamb niet als essentieel willen bestempelen. Als er dan al een Genesis dat stempel moet hebben ga ik toch voor Foxtrot.”
Reacties op The lamb lies down on Broadway te vinden op de website musicmeter.nl
Een complete discografie is te vinden op rateyourmusic.com
Alle songteksten en natuurlijk nog veel meer vind je op de official website van de band. Nederlandstalige besprekingen van alle Genesis albums staan in het progarchief.
my favourite
things [ 11 ]
Een andere band die ik in de tweede helft van de jaren ‘70 door mijn oudere broer leerde kennen, was Pink Floyd. In 1976 moet ik het album Meddle voor het eerst vanuit zijn aangrenzende puberhut hebben meegeluisterd. Laatst draaide ik bij hem thuis dit bijna 30 jaar oude vinyl, maar er viel niet meer naar te luisteren omdat hij zijn platen niet alleen als bierviltjes op elkaar stapelt maar ook als bierviltjes gebruikt. De hoes was gelukkig nog puntgaaf.
“Is het nu een omgekeerde neus?” vroeg ik mij vaak af. Totdat ik vrij laat ontdekte dat wanneer je de hoes uitklapt en verticaal houdt, het om een onderwater-oor gaat.
Ooit heb ik ergens aan de Cote d’ Azur filmopnamen gemaakt van klotsend water tussen de rotsen en daarbij de composities Echoes laten horen. Dat bleek een perfecte combinatie.
In augustus heb ik de DVD van het Concert in Pompeï gekocht, dat begint en afgesloten wordt met dit meesterwerk van Pink Floyd. De regisseur heeft o.a. gekozen voor stromende lava, net iets trager en lomer, doet het nog beter dan klotsend water.
De (vaak ijle) sound van Pink Floyd is bovendien erg geschikt voor:
a. lucht- en ruimtevaart
b. chemische processen
c. rampen met olietankers
Ben je juist op zoek naar Pink Floyd op het Internet, kijk dan eens op another link in the wall. Je kunt Echoes trouwens ook helemaal beluisteren op de flashpromosite van het verzamelalbums Echoes. Commentaren op dit album zijn te lezen op rateyourmusic.com en musicmeter.nl
Tenslotte nog de tekst van Echoes door Roger Waters:
And deep beneath the rolling waves
In labyrinths of coral caves
The echo of a distant time
Comes willowing across the sand
And everything is green and submarine
And no-one showed us to the land
And no-one knows the where or whys
But something stirs and something tries
And starts to climb towards the light
Strangers passing in the street
By chance two separate glances meet
And I am you and what I see is me
And do I take you by the hand
And lead you through the land
And help me understand the best I can
And no-one calls us to move on
And no-one forces down our eyes
And no-one speaks and no-one tries
And no-one flies around the sun
Cloudless everyday you fall upon my waking eyes
Inviting and inciting me to rise
And through the window in the wall
Come streaming in on sunlight wings
A million bright ambassadors of morning
And no-one sings me lullabies
And no-one makes me close my eyes
And so I throw the windows wide
And call to you across the sky
my favourite
things [ 12 ]
Vandaag kreeg ik de nieuwe catalogus van Taschen binnen. Vorige maand is een nieuw boek verschenen waarin het werk van 150 eigentijdse illustratoren wordt getoond: Illustration now! Een must have. Maar ik moet eerst deze nog kopen!
From magazines and newspapers to ads, websites, album covers, and even mobile phone wallpaper, illustration is a crucial element in visual communication today. With unlimited creative possibilities, illustration is as unbound as imagination itself; whether it’s a simple pencil drawing, an ornate airbrushed painting, or a computer-generated image, an illustration speaks the international language of ideas. This comprehensive guide showcases 150 of today’s best commercial and editorial illustrators from over 50 countries; each entry highlights examples of recent work and includes the artist’s contact information, favorite media, awards, clients, and work philosophy. Look no further for what works and who’s who in the world of illustration: it’s all here.
Bron: taschen.com
My favourite
things [ 13 ]
Struinend op comicbase.nl kwam ik een recensie tegen van het nieuwste stripalbum van de Vlaamse tekenaar Maarten Vande Wiele tegen, getekend in swingende retrostijl. Direct na het lezen van de recensies ging ik kijken op zijn eigen website, die mij qua stijl wat doet denken aan Jotto, een van mijn favourite tekenaars.
De expressieve lijnvoering van Vande Wiele doet denken aan het Meccano-werk van Hanco Kolk. Het verbaasde me dan ook niks dat ik Kolk en Vande Wiele vorig jaar samen tegenkwam in Amsterdam, wandelend langs de Keizersgracht: de jonge Vlaming kan veel opsteken van zijn geroutineerde noorderbuur.
Het nieuwe boekje Strip Noir (geen debuut, want Vande Wiele publiceerde al bij Incognito en in de Pincetreeks van, jawel, Hanco Kolk) appeleert nadrukkelijk aan de nostalgische ‘film noir’-sfeer. Telkens speelt een vrouw de hoofdrol: de aan lagerwal geraakte B-actrice die ten koste van alles haar carrière weer op gang wil helpen, de door verdriet verscheurde vrouw die ongewild getuige is van een beraamde moord en enkele doortrapte vrouwen die een miljoenenerfenis proberen binnen te slepen.
Lees verder de recensie van Jeroen Mirck op comicbase.nl
verschenen bij Uitgeverij Bries, 2005
Het is goed te zien dat Vande Wiele zich verder heeft bekwaamd in dit stilistische gedachtegoed. Het nieuwe album Strip Noir bevat drie korte verhalen, geënt op televisieseries als Dynasty. Het mag dan ook niet verwonderen dat iedere passage gedragen wordt door een aantrekkelijke glamour girl. Ieder van hen vertelt een eigen verhaal dat op vakkundige wijze in beeld wordt gebracht. Het dynamisch perspectievenspel verhoogt het leesplezier en tovert de personages om tot wezens van vlees en bloed. De keuze van de uitgeverij om te werken met een enkele steunkleur pakt hier verbazend goed uit. Niet alleen zorgt dit voor een authentieke sfeer, het verleent het geheel tevens een chique uitstraling.
Lees verder de recensie van Danny Koningstein in 8weekly.nl
my favourite
things [ 14 ]
Een magnifiek online magazine van en voor illustratoren is clandestina.colors uit Buenos Aires. Inmiddels zijn er 41 afleveringen verschenen.
my favourite
things [ 15 ]
Ik keek naar The Third Man, werd getroffen door de expressieve fotografie en bezocht daarna de weblogs noiroftheweek.blogspot.com en noirblog.com En ik liet me natuurlijk weer verleiden door the Femmes Fatales of Film Noir
stijlmiddelen als scherpe contrasten, schaduwen en diagonalen maken deze film duidelijk schatplichtig aan de Duitse expressionistische film
Bron: digg.be
in The Third Man
Film Noir Top 10 volgens IMDB
01. 8.6 Sunset Blvd. (1950)
02. 8.4 The Third Man (1949)
03. 8.4 Double Indemnity (1944)
04. 8.4 The Maltese Falcon (1941)
05. 8.4 Touch of Evil (1958)
06. 8.3 Strangers on a Train (1951)
07. 8.3 The Big Sleep (1946)
08. 8.3 Notorious (1946)
09. 8.3 The Ox-Bow Incident (1943)
10. 8.2 Ace in the Hole (1951)Bron: film noir list
still uit The Big Combo (1955)
ingrediënten van de Film Noir
-angst en onzekerheid
-femme fatale
-hard-boiled detective
-mannelijke hoofdfiguur raakt verstikt in een obsessie voor een vrouw.
-ingewikkelde verhaalstructuur
-eigenverslag van de protagonist aan de hand van flashbacks of voice-over.
-maatschappij is keihard. De mensen zijn slecht en de wereld blijft ondanks alles corrupt. Ook de hoofdfiguren in de film blijven zich afvragen wat goed en wat slecht is.
-de lagere sociale klasse, vaak arbeiders, hoeren, nichten, dieven en barkeepers.
-meestal geen happy endBron: nl.wikipedia.org
my favourite
things [ 16 ]
Imagine Herge’s brightness, the sardonic darkness of the 50’ horror comic strips, add a good dose of teenage ill-being and you will grasp what Charles Burns world is about. He was born 50 years ago in Washington D.C and he was launched at the beginning of the 1980’s by Art Spiegelman and Françoise Mouly in the pages of Raw magazine. Since he has completed several works (Defective stories, El Borbak) published around the world. He has just completed Black hole, his longest work whose publication is on its way in France. He is the illustrator of the first anthology of grunge music; he has also illustrated the CD “Brick by brick” by Iggy Pop, of whom he is a great fan.
Bron: primalinea.com
my favourite
things [ 17 ]
De filmcritici van het American Film Institute kozen Casablanca (1942) na Citizen Kane (1941) in 1998 als de beste Amerikaanse film van de twintigste eeuw. The Godfather (1972) kwam op een derde plaats. In de top 250 van The Internet Movie Database en moviemeter.nl voeren The Shawschank Redemption (1992) en The Godfather (1972) de lijst aan. In Nederland komen Citizen Kane en Casablanca bij het grote publiek niet hoger dan een 181e en 69e plaats. In Amerika is dat resp. een 37e en 16e plaats. Zwart-witfilms scoren nu eenmaal lager dan kleurenfilms en natuurlijk speelt daarbij de gedateerdheid een rol. Meestal is ‘zwart-wit’ synoniem met ‘belegen’. Gelukkig dat filmcritici hier anders over denken en Casablanca en Citizen Kane een ereplaats in de filmgeschiedenis geven.
Ook als het om niet-Amerikaanse films gaat, scoren zwart-witfilms hoog bij filmcritici. Velen beschouwen zelfs de Russische film The Battleship Potemkin (1925) als de beste film ooit gemaakt. In mijn persoonlijke film top 100 zou ik films van vóór 1960 hoog noteren: The Maltese Falcon (1941), The Big Sleep (1946), Ladri di biciclette (1947), The Third Man (1949), Touch of Evil (1958), Ascenseur pour l’Échafaud (1958) en Some like it hot (1959) om er een paar te noemen. Allemaal zwart-wit en alles behalve saai. En de fotografie en de belichting zijn vaak om je vingers bij af te likken.
my favourite
things [ 18 ]
In één klap negen films noir uit de jaren veertig rijker geworden: This Gun for Hire (1942), The Glass Key (1942), Double Indemnity (1944), Murder My Sweet (1944), The Blue Dahlia (1946), The Killers (1946), Crossfire (1947), Out of the Past (1947) en The Big Steal (1949).
Het is een fijne aanvulling op de films noir uit de klassieke periode die ik al gezien heb: The Maltese Falcon (1941), Casablanca (1942), Notorious (1944), The Woman in the Window (1944) The Big Sleep (1946), Gilda (1946), Lady in the Lake (1947), The Third Man (1949), In a Lonely Place (1950), Sunset Boulevard (1950), Sweet Smell of Success (1957) en Touch of Evil (1958).
Voor de liefhebbers zijn er op internet een paar informatieve blogs met veel lekkere eye candy uit de jaren veertig en vijftig : classicnoirmovies, filmnoirphotos, noiroftheweek en wheredangerlives.
en Out of the Past (1947)
217 essential films noir [ filmsnoir.net ]
my favourite
things [ 19 ]
Toen ik negen jaar was, kreeg mijn grote broer een abonnement op het legendarische stripweekblad PEP en werd de Donald Duck voor mij alleen. Toch vond ik de PEP veel spannender om te lezen. Zo’n veertig jaar geleden tekende de crème de la crème van de Nederlandse (strip)tekenaars voor PEP: Hans G.Kresse (1921-1992), Peter van Straten (1935), Daan Jippes (1945), Fred Julsing (1942-2005), Dick Matena (1943), Martin Lodewijk (1939) en Peter de Smet (1944-2003). Wie hier ook niet vergeten mag worden, is Willy Lohmann (1936).
Gisteren las ik weer eens een episode uit zijn strip Kraaienhove uit 1972. Het verhaaltje stelt weinig voor, maar de tekeningen in zwart-wit zijn getekend in een superieure en originele stijl. De filmische composities en de licht-donker verhoudingen doen me denken aan de expressionistische film en de film noir. Kraaienhove verscheen tussen 1962 en 1972 als krantenstrip in zwart-wit. Eind 1974 verscheen er een ingekleurde versie (episode: het grijze verleden). Persoonlijk vind ik dat werk minder geslaagd. De kracht van Lohmann’s tekeningen is juist de spanning tussen de pikzwarte inkt en het witte papier.
nl.wikipedia.org
