Robert B. Reich, hoogleraar Public Policy aan de universiteit van California in Berkeley, meet slechts 1 meter 52. Bij zijn inauguratie als minister van werkgelegenheid onder president Clinton kwam hij nauwelijks boven het spreekgestoelte uit, en grapte hij iets over de short list. Ook tijdens zijn colleges maakt hij grappen over zijn lengte. Achter die zelfspot zit ook een sterk zelfbewustzijn.

Vroeger op het schoolplein moest hij hij door grotere en oudere jongeren beschermd worden, omdat hij als kleintje anders de meeste klappen moest opvangen. Dat heeft zijn karakter gevormd. Zijn bescheiden lengte is onderdeel van zijn charisma en blijkt een aangeboren PR-stunt om de strijd tegen inkomensongelijkheid in de Verenigde Staten aan te gaan. Jacob Kornbluth maakte een documentaire rond de colleges van deze charismatische professor.

Als het over economie, sociologie en werkgelegenheid gaat, is statistiek onvermijdelijk. Niet bepaald sexy stuff voor een documentaire, maar de vormgevers van design agency OAKES uit Brooklyn hebben met stijlvolle infographics flair gegeven aan Inequality for all.

About Robert B. Reich
Robert B. Reich, Chancellor’s Professor of Public Policy at the University of California at Berkeley, was Secretary of Labor in the Clinton administration. Time Magazine named him one of the ten most effective cabinet secretaries of the twentieth century. He has written thirteen books, including the best sellers “Aftershock” and “The Work of Nations.” His latest, “Beyond Outrage,” is now out in paperback. He is also a founding editor of the American Prospect magazine and chairman of Common Cause.
 
Bron: inequalityforall.com

inequalityforall.com | about the film | oakes.tv

Tegenwoordig kan iedere grafische ontwerper met een digitaal tekenprogramma zijn eigen postzegels ontwerpen. Darren Scott, van Truth maakte een serie van zes postzegels. Daarop figureren iconische fonts waaronder de Q van William Caslon (1693-1766), de & van John Baskerville (1707-1775) en de g (sans) van Eric Gill (1882-1940).

Mil de Kooning en Rika Devos beginnen de inleiding van Moderne architectuur op expo 58 met een citaat uit Grand Hotel Solitude van Eric De Kuyper: “In België was na de Expo niets meer zoals tevoren. (…) De wereldtentoonstelling betekende als het ware een vreedzame oorlog. Na afloop brak voorgoed een nieuw tijdperk aan. Dat zou de tijd van de consumptie heten; 1958 was een breukjaar, een aardbeving, een aardverschuiving in de Belgische geschiedenis.”.

Zelden was een evenement zo de uitdrukking van zijn tijd als de wereldtentoonstelling van 1958. Europa was na de oorlog halverwege de jaren vijftig weer opgekrabbeld en er heerste voor het eerst weer optimisme. De welvaart was net op gang gekomen en toonde nog niet haar keerzijde. De blik was uitgesproken toekomstgericht. Men had ook weinig keus. In het recente verleden lagen de puinhopen van het oude Europa. De toekomst behoorde toe aan een vreedzaam modernisme, ook al sprak men van het atoomtijdperk. Angst voor een nucleaire oorlog was er in de jaren vijftig wel, maar men geloofde dat spanning van de Koude Oorlog bezworen kon worden als Oost en West zich beiden richtten op hun gedeelde humaniteit.Een wereldtentoonstelling bood een ideale gelegenheid om elkaar over de muren heen de hand te reiken.

Op de expo 58 waren er dan ook nauwelijks muren. Er waren wel veel vliesgevels en gebogen constructies. Nog nooit was er mondiaal zo´n grote eensgezindheid geweest in de keuze voor moderne architectuur. De utopie van het modernisme werd op de expo 58 de uitdrukking van het geloof in een wereld zonder oorlog. De breuk met het verleden was een soort van medicijn dat de mensheid kon genezen van haar ziekten en kwalen, waarvan oorlog de meest verschrikkelijke is. Het jaar 1958 markeert het hoogtepunt van het naoorlogse optimisme waar de geest van de Verlichting opnieuw opbloeide. Kant´s zum ewigen Frieden kwam op de expo 58 volledig tot uitdrukking.

De timing van de expo 58 was niet alleen voor het jaar 1958 perfect. Vijftig jaar later bleek de revival van 1958 ook op het juiste moment. In 2008 sprak de expo aan vanwege het uitgesproken retro-gehalte. Met retro wordt meestal midcentury modern bedoeld. Deze stijl had zijn hoogtepunt in de jaren vijftig met een nabloei in de vroege jaren zestig. De bollen van het atomium werden voor het herdenkingsjaar 2008 weer opgepoetst.

Bij elke revival worden collectieve nostalgie en marketing met elkaar verweven. Bijna 56 jaar na de opening op 17 april 1958 is de Expo nog steeds een Belgisch exportartikel waarvan het atomium nog altijd het embleem is. De vorm van het atomium is bijzonder effectief omdat het universeel, abstract en modulair is. Elk “bolleke” kan gebruikt worden om een aspect van Brussel en België uit te lichten: chocolade, bier, strips, art nouveau, enz… En de bruggen tussen de “bollekes” verbinden alles tot één geheel. Een icoon zonder uiterste houdbaarheidsdatum.

De grafische vormgeving van 1958 heeft inmiddels een naam gekregen. In 2009 bezochten we in het atomium een tentoonstelling over de atoomstijl: A la recherche du “Style Atome”.

volkskrant.nl