In de Disneyklassieker Mary Poppins uit 1964 zijn speelfilm en tekenfilm geraffineerd in elkaar geschoven. Een van de leukste momenten uit die film is de scene met Dick van Dyke die danst met getekende pinguïns. Deze pinguïns zouden 24 jaar later weer terugkeren in Who framed Roger Rabbit net als veel andere figuren uit de tekenfilmgeschiedenis. De wederzijdse doordringing van tekenfilm en speelfilm gaat in laatstgenoemde film nog verder dan in Mary Poppins. De wereld van de cartoon is namelijk niet alleen getekend maar ook zwaar over the top, vooral als het om leedvermaak gaat. Een burleske slapstick van Laurel en Hardy is een understatement naast het sadistische universum van Tom en Jerry, Bugs Bunny of Tweetie. Voortdurend wordt er door muren en plafonds gevlogen, in afgronden gelazerd, verpletterd en geroosterd. Roger Rabbit overkomt het allemaal en als lijdend voorwerp is hij zo aanstekelijk, dat ook Eddie Valiant (Bob Hoskins) eraan moet geloven. Maar in een tekenfilm heeft een kat wel negentig levens en ook een geroosterd konijn loopt even later weer rond met zwart geblakerde oren en verschroeide snorharen.

Who framed Roger Rabbit is in meerdere opzichten knap gemaakt. Een legertje animators heeft een heel arsenaal tekenfilmcliché’s toegepast. Daarbij is de set decorator ook niet lui geweest; het tijdsbeeld is bijzonder overtuigend gereconstrueerd. Het verhaal speelt zich af in Los Angelos anno 1947. Het is niet alleen de gouden tijd van de tekenfilm, maar ook van de film noir. Het scenario van Who framed Roger Rabbit is eigenlijk een klassiek film noir scenario.

De vamp Jessica Rabbit is duidelijk geïnspireerd door Gilda/Rita Hayworth (1946), misschien wel hét stijlicoon én sekssymbool van de jaren veertig.

Who framed Roger Rabbit [ imdb.com ]

In de afgelopen week zag ik twee documentaires over de Krediet Crisis: The Flaw van David Sington en The Inside Job van Charles Ferguson. In beide documentaires zien we naast de vele talking heads evenzovele grafieken, animaties en infographics waarin we uitgelegd krijgen hoe het prijsmechanisme werkt, waarom zeepbellen zo riskant zijn en wat Subprime Mortages, Collateralized Debt Obligations (CDO’s) en Credit Default Swap (CDS’s) zijn. Via een forum kwam ik bij de flashanimatie The Crisis of Credit Visualized van Jonathan Jarvis die alles in één keer duidelijk maakt.

crisisofcredit.com

Bekroonde documentaire van de Brit David Sington over de kredietcrisis en hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren. Wat ging er mis op de Amerikaanse vastgoedmarkt? Waarom werkt “de onzichtbare hand” (als de prijzen stijgen, daalt de vraag) meestal niet op de effectenmarkt? Sington ziet de toenemende inkomensongelijkheid als een bron van economische instabiliteit en als aanjager van een meltdown op de effectenbeurzen. De documentaire heeft daarom als ondertitel: What happens when the rich get richer? Net als bij de kredietcrisis was aan de crash van 1929 een grote inkomensongelijkheid voorafgegaan waardoor een zeepbel-economie was ontstaan. Op een kritisch moment spatte de zeepbel uit elkaar. Iedereen verloor geld, maar vooral de gewone man met een torenhoge hypotheek, die de prijs van zijn eigen woning zag kelderen, was de dupe. The Flaw prikt de mythe van de vrije markt en het blinde vertrouwen in “marktwerking” (laissez-faire, laissez-passer) definitief door. De “onzichtbare hand” die volgens het neoliberalisme van de jaren negentig de financiële markten had moeten reguleren, bleek vooral een graaiende hand.

The Flaw is permanent te zien op hollanddoc.nl

theflawmovie.com