“The best Hitchcock movie Hitchcock never made”, zo wordt Charade (1963) van Stanley Donen wel eens genoemd. Dat komt niet alleen omdat Charade een mix is van genres (mysterie, romantische komedie en thriller) waar Hitchcock ook graag mee speelde. Maar het komt natuurlijk ook omdat deze film zo sterk aan North by Northwest herinnert. Die film wordt op zijn beurt weer “the first James Bond movie” genoemd. De plot is rond een MacGuffin geweven. Much ado about nothing. Het gaat in de eerste plaats niet om een realistisch verhaal maar om stijl. En stijl heeft Charade absoluut.

Het tijdsbeeld in de film geeft mij een prettig “baarmoedergevoel” want 1963 is mijn geboortejaar. Twee van de grootste style icons van de vorige eeuw, Cary Grant en Audrey Hepburn staan tegenover elkaar. Scenarist Peter Stone heeft aardige dialogen geschreven waarin Reggie (een kordate Audrey Hepburn) haar tegenspeler Peter (de ervaren screwball komediant Cary Grant) lik op stuk geeft. Bijvoorbeeld helemaal aan het begin van de film tijdens hun eerste ontmoeting:

Voor de liefhebbers van grafische vormgeving zijn de geanimeerde openingtitels van Maurice Binder interessant. Deze heeft zich zwaar laten inspireren door het pionierswerk van Saul Bass. De begintitels van Binder zijn een kruising tussen die van Vertigo en Psycho. Je hebt bij Charade daarom vanaf het begin het gevoel dat je naar een Hitchcock- of James Bond-film zit te kijken.

Charade [ imdb.com ]

Het is een verademing om naast alle CGI-animatiefilms van de laatste vijftien jaar weer eens het echte handwerk te zien. Voor de productie moest uiteraard wel gekozen worden voor een niet-arbeidsintensieve stijl. Het was een prima keuze om de strakke en geabstraheerde figuratie in de stijl van Charley Harper te combineren met sfeervolle en poëtische achtergronden in waterverf.

De ornamentiek is geïnspireerd op de Skandinavische ringrike stijl, Keltische handschriften en Wiener Sezession. The Secret of Kells heeft sinds 2009 zeven internationale prijzen gewonnen en werd in 2010 genomineerd voor een oscar in de categorie Best Animated Feature Film.

The Secret of Kells [ newvideo.com ] | The Secret of Kells [ imdb.com ]

Met Koninginnedag leek het prozaïsche Veenendaal even veranderd in Rio toen de koninklijke familie er afgelopen maandag op bezoek was. De horeca in de Sandenbrinkstraat had er wellicht op aangedrongen om het stijfburgerlijke imago dat aan Veenendaal kleeft aan de kant te schuiven met een samba. En zo schalde op deze zonnige voorjaarsdag Mas que Nada door de straat om de koninklijke benen wat losser te maken. “Mas que nada, Sai da minha frente, Eu quero passar , Pois o samba está animado, O que eu quero é sambar.” Je hoeft er geen Portugees voor te kennen om de boodschap te verstaan.

De samba deed Michaela stralen. “Signor Rossi!” riep ze heel blij, “Signor Rossi!”. “Het is Sergio Mendes” verbeterde ik haar en toen begon ik te twijfelen. Had ze ooit met een Italiaan op de samba van Sergio Mendes gedanst? Het bleek onschuldiger. Signor Rossi was een figuurtje uit een tekenfilmserie die in het begin van de jaren zeventig op de Duitse televisie werd uitgezonden. Het was getekend in een wat achteloze cartoon modern stijl en net als de Pink Panther had het een swingende intro. Op youtube liet Michaela mij het beginfilmpje van Signor Rossi zien met de samba Viva La Felicita van de Italiaanse componist Franco Godi. Het was mij ineens duidelijk waarom Mas que Nada haar bij Signor Rossi had gebracht.

De volgende dag las ik in De Gids de Kousbroeklezing van Ian Buruma: Hoe vroeger voelde. In de nostalgie gaan we terug naar het gevoel dat we vroeger hadden. Toen Michaela via Mas que nada het gevoel van Viva La Felicita kreeg, was ze weer terug bij dat gevoel van veertig jaar geleden. Ze was zélf weer even terug, dat blije meisje dat van binnenuit straalt.

Rudy Kousbroek was een onvermoeibare promotor van het redelijke verstand. Nochtans werd hij om het op zijn Kousbroekiaans te zeggen, opvallend vaak overmand door zijn gevoelens, met name het gevoel van weemoed. Het geluid van een oude Franse auto, een foto van een dier, een geur die hem herinnerde aan Indië, en hij was weer even terug, als het ware. Nostalgie is een verlangen, niet zozeer om daadwerkelijk terug te zijn in de verleden tijd, want dat zou absurd zijn, maar om een gevoel uit het verleden terug te vinden; niet hoe het werkelijk was, maar hoe het voelde.
 
Bron: Hoe vroeger voelde door Ian Buruma in De Gids