het verhaal ging … [15]

Deze maand lees ik de Metamorphosen van Ovidius
vandaag: Acis en Galatea
Ik dook in mijn doodsangst het water in. Ook Acis sloeg op de vlucht en riep: „Help me, Galatea, ik smeek je. Vader! Moeder! Help! Als jullie me niet verbergen in jullie wateren, ben ik verloren!„ Maar de Cycloop zat hem al op de hielen en gooide een rotsblok dat hij uit een berg gerukt had. Acis werd verpletterd, hoewel alleen een hoekje van het gevaarte hem raakte. Ik was machteloos en kon alleen toestaan wat het lot beschikt had: Acis kreeg dezelfde krachten als zijn vader en moeder.
Galatea
Raffael
De triomf van Galatea, 1511
Van onder de rots drupte een felrood bloedspoor, maar na een tijdje begon de kleur van het bloed te veranderen en kreeg het de kleur van een rivier die door een stortbui vertroebeld is en langzaam weer helder wordt. Daarna barstte de rots die Acis gedood had; op die plaats groeiden doorheen de spleten slanke en welige rietpluimen en bruiste water. En – wonderlijk om zeggen – daar verrees plots uit dat water een man, zijn hoofd was omkranst met gevlochten riet. Het was Acis, maar zijn nieuwe verschijning was groter en was waterblauw.
Zijn naam bleef bestaan, maar hij was in een rivier veranderd.”

De nimfen zwommen weg in de kalme golfslag toen Galatea haar verhaal verteld had. Scylla die de diepe zee vreesde, wandelde op het strand waar ze naakt bleef ronddwalen en af en toe verfrissing zocht in een stille inham van de kust.
 
Bron: satura-lanx.telenet.be/Ovidius

Kroon’s mythologisch woordenboek