Toen ik in 1975 van de lagere school naar de brugklas ging, maakte ik de metamorfose mee van de PEP naar de Eppo. Ruim dertig jaar geleden had je nog een computerloze jeugd en strips waren veel belangrijker dan tegenwoordig. Zeker voor mij, een jongen van twaalf die de bovenmeester had opgebiecht dat hij striptekenaar wilde worden. De klas had erom moeten lachen, maar het was wel degelijk serieus bedoeld. De PEP en de Eppo waren voor mij heilige lectuur en ik gooide geen nummer weg tot op de dag van vandaag. Met het gevolg dat ik nog altijd bijna 6 jaargangen PEP compleet (1970-1975) en ruim 6 jaargangen Eppo compleet (1976-1981) heb staan.

Deze week keert Eppo terug en richt zich vooral op lezers zoals ik, veertigers en dertigers die tussen 1975 en 1989 het blad lazen en die nu bijna honderd Euro per jaar over hebben voor hun tweewekelijkse dosis jeugdsentiment. Ik vind het wel jammer dat voor de naam Eppo is gekozen en niet voor PEP. Maar dat zal te maken hebben met het feit dat het stripblad PEP de nostalgische en koopkrachtige dertigers weinig of niets zegt. Ik hoop dat deze reanimatie een serieuze kans van slagen heeft en het stripverhaal in Nederland een tweede jeugd krijgt. Aan het team van Nederlandse toptekenaars zal het niet liggen. Onder deze tekenaars vinden we ouwe rotten als Dick Matena, Daan Jippes, Martin Lodewijk en Henk Kuijpers die ooit begonnen in PEP (en Donald Duck) en die na veertig jaar de meesters zijn van het Nederlandse stripverhaal. Ik steun dit initiatief van harte met het kopen van een los nummer, om te beginnen…

de terugkeer van Eppo [ wereldomroep.nl ] | Eppo terug van weggeweest [ adformatie.nl ] | strips horen door de brievenbus [ nrcnext.nl ]