gezien op Full Moon Matinee : The blue gardenia (1953)
Eigenlijk hou ik helemaal niet van misdaadfilms maar voor film noir heb ik een groot zwak. De zwartwit-cinematografie, belichting en het tijdsbeeld zuigen me altijd weer een nieuwe noir binnen. In het public domain staan honderden films waarvan het copyright om verschillende redenen niet verlengd is en die dus legaal via het internet getoond mogen worden, zoals op het YouTube-kanalen Full Moon Matinee en Cult Cinema Classics. In augustus keek ik naar drie film noirs uit de periode 1948-1958. Vandaag: The blue gardenia van Fritz Lang.
Deze film is gebaseerd op The Gardenia, een boek van Vera Caspary uit 1952. Om marketingtechnische redenen werd de naam uitgebreid naar The blue gardenia. De filmproducent (Blue Gardenia Productions) hoopte daarmee het publiek te herinneren aan de kaskraker The blue Dahlia uit 1946 met Alan Ladd en Veronica Lake. De naam van beide films zijn ontleend aan de naam van de nachtclub waar het verhaal zich gedeeltelijk afspeelt. We zien naast Ann Baxter en Richard Conte ook Nat King Cole die het liedje Blue Gardenia (geschreven door Bob Russell en Lester Leeten) gehore brengt. Beslist niet een van de beste films van Fritz Lang.
The blue gardenia met Anne Baxter, Richard Conte, Ann Sothern en Raymond Burr
De film opent met Norah Larkin (Anne Baxter), een jonge telefoniste die teleurgesteld raakt wanneer ze een brief ontvangt van haar verloofde die in Korea gestationeerd is: hij verbreekt hun relatie. Uit verdriet besluit ze een afspraak aan te nemen met Harry Prebble (Raymond Burr), een rokkenjager en society-kunstenaar die bekendstaat om zijn dubieuze gedrag tegenover vrouwen. Ze ontmoeten elkaar in nachtclub The Blue Gardenia, waar Norah te veel drinkt. Prebble probeert haar te verleiden en neemt haar mee naar zijn appartement. Daar raakt Norah door drank en verwarring buiten bewustzijn. Wanneer ze later ontwaakt, vindt ze Prebble dood – vermoord met een vuurwapen. Ze vlucht in paniek, zonder zich alles precies te herinneren. De volgende dag ontketent de pers een storm. Casey Mayo (Richard Conte), een cynische maar charmante misdaadjournalist, bijt zich vast in de zaak en noemt Norah in zijn artikelen “The Blue Gardenia murderess.” Terwijl de politie jaagt op de mysterieuze vrouw, worstelt Norah met schuld, schaamte en de angst dat zij misschien inderdaad de moord heeft gepleegd. Langzaam groeit er een band tussen Casey en Norah, waarbij hij haar menselijke kant leert kennen en haar twijfel en kwetsbaarheid ziet. Uiteindelijk blijkt dat Prebble door een andere vrouw is vermoord – een van zijn eerdere minnaressen – en wordt Norah vrijgepleit.
Volgens Hannah Arendt trok er door het denken van haar leermeester Martin Heidegger een storm. “Hij komt uit het oeroude en wat hij achterlaat, is iets volmaakts, dat zoals al het volmaakte terugvalt aan het oeroude.” Wij gingen bij de beroemde blokhut in Todtnauberg kijken of Arendt gelijk had.
In het Rijk van de Geest is alles tegenwoordige tijd en daar alleen ben je onsterfelijk. Zolang je maar niet vergeten wordt, leef je voort. Maar als je bent weggezonken in het collectieve geheugen, kun je met een lemma op wikipedia.org weer boven water komen.
Deze serie begon op 9 april 2010, precies 145 jaar na het einde van de Civil War, misschien wel het grootste trauma uit de Amerikaanse geschiedenis. Het laatste artikel verscheen op 3 juli 2013. Dat was precies 150 jaar na de Slag bij Gettysburg, het keerpunt in de oorlog.
Weinig historische figuren zijn zo vaak geschilderd als Napoleon Bonaparte. Niet alleen tijdens zijn bewind maar ook daarna bleven schilders historische gebeurtenissen vastleggen met Napoleon in het centrum van de aandacht. Geschiedvervalsing. Omdat het moest.
Met de Goethezeit wordt in Duitsland de periode 1770-1830 aangeduid. Niet alleen de filosofie, literatuur, beeldhouwkunst, architectuur en muziek kwamen in het Duitse taalgebied tot bloei maar ook de romantische landschapsschilderkunst.
Tot in de 19e eeuw was de reis naar Italië voor veel kunstenaars een verplicht nummer. Tijdens de Grand Tour werden Venetië, Florence en Rome bezocht waar de meesters bestudeerd werden. Maar het Italiaanse landschap bleek voor veel kunstenaars aantrekkelijker.
Nu de overheid zich als mecenas heeft teruggetrokken worden veel kunstenaars weer afhankelijk van rijke opdrachtgevers en verzamelaars. Net als vroeger dus, toen veel kunstenaars vaak tegen wil en dank de lakeien van de heersende klasse waren.
De Philokalia is een verzameling geestelijke geschriften die tussen de vierde en veertiende eeuw (in het Grieks) geschreven zijn en in de achttiende eeuw door de heilige Nikodimos van de berg Athos gebundeld zijn. Zijn tijdgenoot Paisius Velichkovsky maakte een vertaling in het Kerkslavisch.
In de Middeleeuwen was er eigenlijk maar één boek. Na de revolutie van de boekdrukkunst kreeg de Bijbel concurrentie van eigentijdse maar vooral ook van klassieke geschriften. De compilatie van mythen die Ovidius aan het begin van onze jaartelling in klassiek Latijn had samengesteld, werd een inspiratiebron voor ontelbare schilders.
Dante stelt zich het Inferno voor als een trechter die breed begint onder het aardoppervlak en dan toeloopt naar het ijskoude middelpunt van de aarde. Daar zetelt Lucifer. Er zijn negen kringen. Dante en Vergilius ontmoetten er steeds grotere zonden en grotere zondaars.
Chicago en New York werden eind 19e eeuw proeftuinen waar de skyscraper dankzij een stalen constructie steeds hoger kon worden. Er lagen ook twee Amerikaanse gedachten aan ten grondslag:
"Form follows function" en "The sky is the limit."
In de zomer van 2009 was in het Atomium in Brussel de tentoonstelling A la recherche du “Style Atome” te zien. Het is een swingende stijl uit de jaren vijftig die nog steeds beoefend wordt. Noem het geen retro. De atoomstijl is iets speciaals.
In 1963 begon de Franse striptekenaar Jean Giraud (1938-2012) samen met scenarist Jean-Michel Charlier (1924-1989) aan zijn levenswerk: Blueberry. Ze lieten zich daarbij inspireren door de spaghettiwestern. Het 50-jarige jubileum van zijn antiheld maakte Giraud net niet meer mee. Hij overleed in 2012.
Belgian woodcuts & Russian Luboks. Underground comics & Midcentury Modern. Genesis, Pink Floyd & Film Noir ...
These are a few of my favorite things ...
Deze film is gebaseerd op The Gardenia, een boek van Vera Caspary uit 1952. Om marketingtechnische redenen werd de naam uitgebreid naar The blue gardenia. De filmproducent (Blue Gardenia Productions) hoopte daarmee het publiek te herinneren aan de kaskraker The blue Dahlia uit 1946 met Alan Ladd en Veronica Lake. De naam van beide films zijn ontleend aan de naam van de nachtclub waar het verhaal zich gedeeltelijk afspeelt. We zien naast Ann Baxter en Richard Conte ook Nat King Cole die het liedje Blue Gardenia (geschreven door Bob Russell en Lester Leeten) gehore brengt. Beslist niet een van de beste films van Fritz Lang.
