Zo is onze jaarlijkse tocht naar de zuidelijke zomer een rite in de nieuwe religie van de immanente wereld. Wij zijn inderdaad de aarde trouw, door in onze naaktheid het licht dat haar openbaart te trotseren, en daardoor bruin te worden. Bruin is de kleur van het lichaam dat de wereld vereert op haar grote middag. Het is op deze manier dat wij de worsteling van Nietzsche en Van Gogh om de absoluutheid van het bestaan en de transparantie van de wereld tijdens ons vakanties in praktijk brengen. Wij worden bruin van de wereld op haar hoogtepunt. En het is de kleur, die verraadt dat er – hoe zwak en pover ook – een soort mystieke vereniging heeft plaatsgevonden tussen de mens en zijn wereld.
 
Bron: Filosofie van het landschap, negende druk, blz 247.