gezien op DVD: il vangelo secondo Matteo (1964) van Pasolini
Theresa van Avila heeft wel eens gezegd dat God in de keuken rondwaart tussen de potten en de pannen. Dat aardse beeld past helemaal bij het Mysterie van de menswording van God. In deze tijd wordt dit Mysterie vaak niet meer begrepen. We hebben van de God-mens een mens gemaakt, een historische en inspirerende figuur. Maar Jezus van Nazareth als Gods Zoon die Zélf God is? Dat gaat er na de Verlichting nog moeilijk in. De volledig transcendente god van de moslims of ‘de god’ van de New Age, de voortdurende wedergeboorte van het Zelf, is voor ons verstand enigszins nog te begrijpen. Maar de ménswording van God? Jezus als dé Zoon van God? Misschien is dat wel hét Grote Verhaal waar de postmoderne mens afstand van heeft gedaan.
Margherita Caruso als de jonge Maria
Italiaanse cineasten verstaan de kunst om van het alledaagse theater te maken. Het alledaagse zoals het is: een brood op tafel, de schaduw van een boom, een jongetje met ongewassen voeten. Caravaggio heeft dat, natuurlijk. Ladri di biciclette (fietsendieven, 1946) van Vittorio de Sica heeft het ook; in zijn film is het alledaagse verplaatst naar het naoorlogse Rome. Pasolini’s il vangelo secondo Matteo heeft het helemaal. Het droge Zuid-Italiaanse landschap en de Bijbelse wereld vallen in zijn film samen. De rauwe volkse koppen zijn die van tijdgenoten van Jezus, nog altijd. De tijd staat stil. En in dat magische moment vertelt Pasolini het Evangelie volgens Mattheus. Zonder franje. Ook al kijkt hij door een bril met dikke communistische glazen en maakt hij van Jezus een Che Guevarra look-a-like, het verhaal blijft recht overeind staan.
Voor zijn verfilming van het leven van Jezus van Nazareth ging
Pier Paolo Pasolini uitsluitend uit van het eerste Evangelieboek, dat van Mattheüs: niets werd toegevoegd, alle gesproken teksten zijn letterlijke citaten. In tegenstelling tot de bombastische Hollywood-bijbelfilms uit de jaren „50 en „60 streefde
Pasolini een eenvoudige, pure en poëtische stijl na. Hij liet een aan het volk toebehorende Christus zien, een Christus van de armen, strijdbaar en sociaal geëngageerd. De locaties vond hij in het arme zuiden van Italië. Alle acteurs (waaronder zijn moeder, die
Maria op latere leeftijd speelt) zijn amateurs. Met deze film leverde
Pasolini de meest zuivere en volgens velen de beste verfilming van het het leven van Christus af.
Bron:
italiaansefilms.nl
Il vangelo secondo Matteo wordt door velen gezien als de beste film ooit over het leven van Jezus gemaakt. Pasolini’s film was zeker niet de eerste Jezusfilm. Toen het medium film nog maar net bestond werd er al een film over het leven van Jezus gemaakt. Volgens christianitytoday.com is La vie et la passion de Jésus Christ uit 1902-05 nog altijd de beste Jezusfilm aller tijden.
Pier Paolo Pasolini met zijn moeder die in de film Maria op latere leeftijd speelt
Right from its very first frames, when a visibly upset Joseph beholds a very pregnant Mary, this film challenges the soft-focus piety that affects many adaptations of the Gospels. Director
Pier Paolo Pasolini, a gay Marxist atheist who was famous for his poetry before he turned to filmmaking, certainly wanted to confront the conventional spirituality of his day, and his Jesus is more aggressive than most. But nearly every single line of dialogue comes from
Matthew’s Gospel (a pattern that would be followed decades later by Campus Crusade’s adaptation of Luke and the Visual Bible’s adaptations of Matthew and John), and the film’s gritty, down-to-earth realism underscores the revolutionary nature of Christ’s message; you can believe the authorities would want to crucify this guy. While the film is often hailed for stripping the story down to its basics, it also reflects
Pasolini‘s belief in finding transcendence within the everyday, an effect that is especially achieved on the eclectic soundtrack, which includes
Bach, Negro spirituals, and the
Missa Luba.
Bron:
christianitytoday.com
Il vangelo secondo Matteo [ movie2movie.nl ]