geluisterd naar Georges Brassens (1921-1981)
De zwaarbesnorde meester van het Franse chanson overleed op 29 oktober 1981, een week na zijn zestigste verjaardag. Ik besloot hem te gedenken met het draaien van zijn muziek. Terugblikkend was het ook het vieren van mijn prille adolescentie. Terwijl ik nog met één been stevig in de muziek stond waar een gemiddelde achttienjarige in 1981 naar luisterde, The Police, Supertramp, Ultravox en David Bowie, had ik mijn andere been in een nieuwe wereld geplaatst. Tegelijkertijd was dat ook een heel oude wereld, de wereld van de troubadour. Brassens is beslist geen vocale hoogvlieger, eerder declameert hij gedichten terwijl hij zichzelf begeleidt op gitaar.
Vrijwel al de melodieën van Georges Brassens dragen zijn heel persoonlijke signatuur, ze zijn heel herkenbaar maar onopvallend, uitsluitend bedoeld als de dragers en versterkers van de teksten. Hij bleef tot zijn dood trouw aan zijn oorspronkelijke eenvoudige stijl, waarin hij zichzelf begeleidde op de gitaar. De rest van zijn orkest bestond slechts uit Pierre Nicolas, contrabas en vaak nog een sologitarist. Zijn muziek doet voor sommigen soms monotoon aan. Bij nadere beschouwing blijken zijn melodieën echter even meesterlijk te zijn als zijn teksten en ze kunnen vaak heel goed een eigen leven leiden. Veel van zijn muziek is gebruikt door jazzmuzikanten.
Bron: nl.wikipedia.org
Bron: nl.wikipedia.org
