Why We’re Still Fighting the Civil War
In het tweede deel van zijn artikel 150 Years After Fort Sumter: Why We’re Still Fighting the Civil War in TIME Magazine (12 april 2011) gaat David von Drehle in op de verwerking van de Amerikaanse Burgeroorlog. Nadat op 9 april 1865 het Zuiden gecapituleerd was, begon onder leiding van de noordelijke overwinnaars de Reconstruction. De economie en de infrastructuur van het Zuiden waren vernietigd. Aan beide kanten waren ruim 600.000 soldaten in de strijd omgekomen. Dat zijn er meer dan in alle oorlogen van de twintigste eeuw bij elkaar. Tijdens de Slag bij Gettysburg vielen in drie dagen 58.000 doden, bijna evenveel als tijdens de jarenlange oorlog in Vietnam. Daarbij waren er nog eens tienduizenden burgerslachtoffers gevallen. Zowel het Zuiden als het Noorden waren na het einde van de oorlog uitgeput. Tijd voor reflectie was er nog niet. Het land moest weer opgebouwd worden. In 1866 publiceerde Edward Pollard uit Richmond (de voormalige hoofdstad van de Geconfedereerde Staten) zijn boek The Lost Cause. Hierin werd het Zuiden geïdealiseerd als een aards paradijs dat door het Noorden verwoest was. Maar vlak na de oorlog was de tijd nog niet rijp voor deze visie.
Pas in de jaren tachtig leek Amerika uit zijn verdoving bij te komen. Geleidelijk aan durfde men terug te gaan kijken. Kort na de dood van president (en voormalige opperbevelhebber van het Noorden) Ulysses Grant in 1885 werden zijn Memoirs gepubliceerd. Vier jaar eerder had Jefferson Davis zijn verhaal al wereldkundig gemaakt. Davis was de president van de Geconfedereerde Staten geweest. Zijn boek The Rise and Fall of the Confederate Government uit 1881 werd in die tijd een bestseller en voor het eerst durfde men in het Zuiden nu de term The Lost Cause (ontleend aan Pollard‘s boek uit 1866) in de mond te nemen. Davis speelde in zijn boek in op het ressentiment dat onder de bevolking van het verwoeste Zuiden volop leefde. In het voorjaar van 1861 had hij met de afscheiding het Zuiden toegesproken met de woorden: “Will you consent to be robbed of your property (slaves) or will you strike bravely for liberty, property, honor and life?” Maar twintig jaar later schreef hij dat het industiële Noorden de issue van de slavernij gebruikt had om de wereld zijn morele superioriteit te tonen en vervolgens het agrarische Zuiden eronder te krijgen.
The Lost Cause werd een sterke beweging en zou in de eerste helft van de twintigste eeuw vooral door het nieuwe medium film, de beeldvorming over de Civil War krachtig gaan beïnvloeden. De twee beroemdste films die over de Amerikaanse Burgeroorlog zijn gemaakt, verkondigden allebei het gedachtegoed van the Lost Cause. Het werden gigantische kassuccessen. The Birth of a Nation van filmpionier D.W.Griffith verscheen tijdens de Eerste Wereldoorlog in de Amerikaanse bioscopen. Het publiek betaalde in 1915 twee dollar voor een bioscoopkaartje (omgerekend naar 2011 is dat 40 dollar!)
De andere beroemde film die the Lost Cause hielp te verspreiden, was Gone with the wind uit 1939 naar de gelijknamige bestseller van Margaret Mitchell. Vertegenwoordigers van de zogenaamde Lost Cause School waren Thomas Nelson Page (1853-1922), Joel Chandler Harris (1845-1908), William Archibald Dunning (1857-1922) en James G. Randall (1881-1953).
The South is a place
Chuck Rand
Na de Tweede Wereldoorlog zou The Lost Cause aan invloed verliezen. In de jaren vijftig verschenen de eerste studies van Afro-Amerikanen, die schreven over het leven van hun voorouders op de plantages. Vlak vóór en tijdens de American Civil War Centennial (1961-1965) was er een stortvloed van publicaties die vooral de sociale postie van de Afro-Amerikanen ter discussie stelden. Honderd jaar na afloop van de Amerikaanse Burgeroorlog zouden de afstammelingen van de slaven met de aanname van de Civil Rights Act in 1964 eindelijk gelijke burgerrechten krijgen.
