El Cid werd kort na het kassucces van Ben Hur (1959) gemaakt. Charlton Heston kreeg opnieuw de titelrol en de Hongaarse filmcomponist Miklós Rósza mocht weer de score componeren. Bij de gevechtsscenes horen we dus weer veel schallend koper, cimbalen en paukenslagen en bij de romantische scenes mierzoete strijkarrangementen. Rósza zou er deze keer geen Oscar mee winnen, maar kreeg wéll twee oscarnominaties (best music en original song: “The Falcon and the Dove”). Martin Scorsese noemde El Cid “one of the greatest epic films ever made” en was een van de initiatiefnemers van de restauratie in 1993.
Spektakelfilms uit de jaren 1950-1965 vinden we nu oubollig. Ze duren te lang, het acteerwerk is vaak houterig en de muziek bombastisch. Bovendien is het verhaal ondergeschikt gemaakt aan het visuele spektakel. Het is amusement voor in de bioscoop waarbij het vooral draait om indrukwekkende panoramashots in Super-Technirama 70 en overrompelende muziek. In de huiskamer gaat dat aspect grotendeels verloren.
Films met duizenden figuranten en reusachtige filmsets worden niet meer gemaakt. De laatste was The Fall of the Roman Empire (1964) ook met Sophia Loren in een van de hoofdrollen. Figuranten en indrukwekkende decors halen we nu uit blik. Maar Computer Generated Imagery mist de charme van het handwerk. Vanwege dat handwerk filmden grote filmmaatschappijen in de jaren zestig nog in Spanje waar ze goedkope arbeidskrachten en figuranten bij de vleet vonden. Bovendien zijn er in Spanje uitgestrekte en dorre landschappen te vinden die een ideaal decor vormden voor westerns en sandalenfilms.
