Matthias Weischer baarde opzien door zijn doeken met daarop verweerde interieurs en vergeten ateliers waar de tijd heeft stil gestaan. Deze kamers zijn ingericht als theaterdecors met een overmaat aan meubels, lampen, tapijten en draperieën en roepen steeds een zelfde reeks vragen op: Wie heeft hier gewoond en wie koos het meubilair? Zijn deze kamers ooit echt bewoond geweest of zijn het ruimtes die afkomstig zijn uit de fantasie? Hij laat zich voor deze doeken inspireren door illustraties uit cultuurhistorische boeken of interieurtijdschriften uit de jaren vijftig en zestig, maar vervormt deze bronnen zodanig dat er geen precieze aanduiding van tijd of regio meer te bespeuren is. Weischer, wiens doeken met een uitzonderlijke technische virtuositeit zijn vervaardigd, prikkelt hiermee ons collectieve geheugen en confronteert ons via deze weg met fragmenten uit ons eigen verleden.
 
Bron: galeries.nl