Maandag kocht ik bij het Kruidvat de DVD-box met de 400 minuten (ruim 6 uur!) durende Italiaanse tv-film La meglio gioventú(het beste van de jeugd) van regisseur Marco Tullio Giordana. De film werd in Cannes in 2003 bekroond met de prijs voor de beste film en won in 2004 tijdens het Film Festival in Rotterdam de publieksprijs. Giordana bewijst dat je geen cinematografische hoogstandjes hoeft uit te halen om een indringende film te kunnen maken. Het zijn de droge registratie en de acteerprestaties en die de film zo indrukwekkend maken. La meglio gioventú is het verhaal van een familie, van twee broers en van veertig jaar Italiaanse geschiedenis (1966-heden). De politieke en maatschappelijke gebeurtenissen blijven prettig ondergeschikt aan het persoonlijke leven, maar zorgen wel voor de couleur local. Evenals de korte panorama’s van steden als Turijn, Florence, Rome en Palermo, die decorbepalend zijn.

Nicola doet mij in vlagen denken aan Aljosja uit De Gebroeders Karamazov. Hij is zachtaardig, bescheiden en goedgehumeurd. Matteo zie je worstelen met zichzelf en de wereld om hem heen, regelmatig is hij agressief en stoot anderen van zich af. Ook al ontwikkelen ze zich beiden in een heel andere richting, ze blijven echte broederlijke genegenheid tot elkaar houden. Ook door zijn lengte is La Meglio Gioventú een film waarbij je steeds meer van deze twee broers gaat houden. Je merkt niet meer dat het twee acteurs zijn, zo natuurlijk komen Nicola en Matteo over en daarbij speelt ook de sobere cinematografie een belangrijke rol. We groeien mee met het leven van de ander, zoals in de legendarische reality-tvserie SevenUp! (vanaf 1964). Televisie kan heel indringend zijn als de camera zonder poespas zo dicht mogelijk op de huid kruipt. Matteo doet me ook een beetje denken aan Neil uit SevenUp! die juist de lieveling van het publiek werd omdat hij zijn draai in het leven niet kon vinden en ging rondzwerven.

„La Meglio Gioventu„ vertelt het verhaal van twee broers, Nicola en Matteo Carati. We ontmoeten hen voor het eerst in de jaren zestig – Nicola studeert medicijnen, Matteo literatuur – en blijven hen volgen tot in 2002. In de tussentijd zien we hoe Matteo zijn emotionele problemen probeert te onvluchten door eerst het leger in te gaan en vervolgens een logische overstap naar de politie te maken. Hoe Nicola na de overstromingen in Firenze Giulia ontmoet, een vrouw die er gevaarlijke banden met de Rode Brigade (een communistische terroristische organisatie) op nahoudt. Belangrijke historische gebeurtenissen (de studentenopstand, de sluiting van Fiat, politieke corruptie, de macht van de maffia in Sicilië, de hervormingen in de medische sector enz.), dienen als achtergrond voor een kleiner, persoonlijk verhaal van geboortes, sterfgevallen, huwelijken en vriendschappen. Een persoonlijk verhaal dat onmogelijk samen te vatten is gezien de lengte ervan, maar dat zich in ieder geval genoeglijk uitstrekt over zes uur en ons gaandeweg meer dan genoeg gelegenheid biedt om de personages te leren kennen en betrokken te raken bij hun leven.
 
Luigi Lo Cascio steelt de show als Nicola, een figuur die onmiddellijk onze sympathie oproept en die, meer dan wie ook, de hele film moet dragen. Lo Cascio speelt z„n rol met een enorme naturel – je ziet hem nooit acteren – maar ondertussen is hij wel perfect geloofwaardig als twintiger én als vijftiger.
 
Bron: digg.be

La Meglio Gioventu [ moviemeter.nl ] | La Meglio Gioventú [ tenderfeelings.be ]